Ons vertrek, op naar Frankrijk.
A la belle Etoile les bordes 9 23600 Toulx Sainte Croix Coördinaten: 46°14’15.3″N 2°04’16.2″E
www. https://alabelleetoile.nl ( echt een aanrader)
Ik ben vroeg wakker en kan niet meer slapen. Het is nog donker buiten en doodstil. Ik sluip door het huis om niemand wakker te maken en drink koffie, even goed wakker worden. Eindelijk is de dag van vertrek aangebroken en ik kan alleen maar opgelucht ademhalen. Zoveel drukte om ook deze reis weer te organiseren. We hebben een nieuwe route gemaakt, moesten weer hotels voor reserveren, de boot regelen, gegevenslijsten doorgeven en bellen, mailen en appen, veel héél veel keer! Wat een (non) communicatie zo af en toe, gewoon nergens op reageren. Zo zijn wij het helemaal niet gewend. De cursus omdenken is dus al thuis begonnen, het loopt altijd anders!
Ik hoor de auto I aankomen en ik pak de laatste spullen, op naar Florensis! Priti is me te snel af en is in de auto gevlogen, ze heeft een hoekje opgezocht bij de voeten van Iekje, ze doet er alles aan om de reis ook te mogen maken.
Als we arriveren in de kantine is het er nog muisstil, we zijn de eersten zoals dat behoord als organisatie. We zetten de spullen klaar en testen de microfoon. Ondertussen wordt ik telefonisch geïnterviewd door Radio Rijnmond. Langzamerhand druppelt de kantine vol, met deelnemers maar ook uitzwaaiend. Buiten staan de auto’s op twee rijen geparkeerd, allemaal klaar, vol met stickers en vaak nog extra bagage op het dak. Het is een drukte van jewelste tussen de auto’s in want iedereen wil een glimp van de auto’s opvangen. Het is ook een prachtig gezicht. De burgemeester van Hendrik Ido Ambacht is gearriveerd en we beginnen met het officiële gedeelte.
We worden door hem toegesproken en hij deelt de OMDENK boekjes en beschermengeltjes uit. Daarna doet de voorzitter van Rotary Club de Zwijndrechtse waard een woordje, hij heeft het goed voorbereid en weet het een en ander over de teams te zeggen. We worden onrustig, tijd om te vertrekken!
Zoveel lieve mensen die ons uitzwaaien! Ik realiseer me dat ik ze een half jaar niet zal zien want ik kom pas in April terug. Gelukkig is er WhatsApp om elkaar te kunnen spreken en zien, maar ik het live contact toch weer missen. We rijden dit keer onder politie-escorte naar de Belgische grens. Niet omdat het nodig is maar omdat het leuk is. Een pracht gezicht, zo’n lange stoet auto’s achter de politiewagen aan. Bij de Belgische grens nemen ze afscheid en laten ze ons alleen, we kunnen het!
Het weer is niet mooi, regenachtig grauw en grijs, wij zitten gelukkig droog. Ik met mijn warmtekussen in mijn rug, hopen dat het helpt en dat Priti het weer niet inpikt. De natuur ziet er herfstachtig uit en de kleuren van de bomen wisselen van groen naar goudgeel en dan richting koper bruin, mooi. Ondertussen heeft Priti haar plekje gevonden, achterin de auto is ze zeer geïnteresseerd bezig met het roadboek. We rijden ondertussen in de nabijheid van Parijs, op de periferique en natuurlijk gaat dit langzaam. Tussen de hoge torens door banen we ons een weg in het drukke verkeer. Het regent niet meer, dat is alvast een mazzeltje. Nooit te vroeg juichen zeggen ze. Het regent, het regent en het stopt niet. Bah wat een vies weer. We zitten nog 1 uur en 15 minuten van onze bestemming af, de laatste loodjes van vandaag. En dat gaat het mis, de auto stopt er weer mee en daar staan we dan weer op de snelweg. Ik sta bij een praatpaal door te geven wat er aan de hand is en het is alsof de geschiedenis zich herhaald. Gele vestjes aan en wachten.
Gelukkig rijden Meindert en Robbert vlak achter ons aan en zij stoppen. Meindert haalt de sleutel uit het slot en start opnieuw en ja hoor, hij doet het weer. We kunnen weer rijden, maar het gebeurt nog een keer. We weten nu wat we moeten doen en we kunnen weer verder. Wat ben ik blij als we van de snelweg af zijn, voelt toch iets beter als hij nog een keer uit valt. We rijden door kleine dorpjes op weg naar A la Belle Etoile en ja hoor we zijn er. Als we aankomen staat daar tot mijn grote verrassing Nelleke mijn vriendin bij het huis, gekomen om te helpen. Wat een surprise.
Gelukkig rijden Meindert en Robbert vlak achter ons aan en zij stoppen. Meindert haalt de sleutel uit het slot en start opnieuw en ja hoor, hij doet het weer. We kunnen weer rijden, maar het gebeurt nog een keer. We weten nu wat we moeten doen en we kunnen weer verder. Wat ben ik blij als we van de snelweg af zijn, voelt toch iets beter als hij nog een keer uit valt. We rijden door kleine dorpjes op weg naar A la Belle Etoile en ja hoor we zijn er. Als we aankomen staat daar tot mijn grote verrassing Nelleke mijn vriendin bij het huis, gekomen om te helpen. Wat een surprise.
Wat hebben ze weer een moeite gedaan om het er goed uit te laten zien. Ondanks de regen krijgen ze het hier voor elkaar om de zon te laten schijnen. Voort iedereen een aanrader qua vakantie. In de grote schuur staan de tafels klaar, bloemen er op en kaarsen in de kandelaars. Het ziet er zo gezellig uit. We kletsen bij met de binnenkomende teams en uiteindelijk gaan we eten, wat zoals van ouds weer ontzettend lekker is. Nelleke verrast ons met een
pub quiz over Gambia wat de avond een extra gezellig tintje geeft. Natuurlijk is er flinke strijd tussen de groepen om er als beste uit te komen. Lastige vragen, allemaal over Gambia, want daar gaan we naar toe. Natuurlijk willen we allemaal een prijs winnen en vol verwachting luisteren we naar de uitslag. En wat een verrassing, Karin roept ons allemaal uit tot winnaar en de hoofdprijs is……… €1000,00 voor Stichting Scholenplan Gambia, wat een geweldige verrassing!!!!!
Uiteindelijk zoekt iedereen zijn/haar slaapplek op, ik ga naar de pipowagen. Priti gaat met me mee, naar ben want morgen vroeg weer op.
