22 oktober 2017de Challenge!!! 21 Oktober 1e dag
Ik ben vroeg op want ik moet nog zoveel doen, begin met een kopje koffie en een stukje krant. Even een rustmomentje voor de hectiek losbreekt. Met moeite krijg in mijn tas dichtgeritst, heb ik toch weer teveel bij me! Maar goed ik geef veel weg van de kleding die ik bij me heb dat is dan weer het goede van een (te) volle tas. Ik heb zoveel gesjouwd de afgelopen dagen dat ik last van mijn rug heb dus Wouter tilt mijn bagage naar beneden. Sorry Wim-Arie maar de afspraak van 1 tas en niets meer gaat me toch niet helemaal lukken. Ik ben zowaar klaar voordat Wim-Arie aan komt rijden en in de regen pakken we alles in de auto. Pfffff er kan echt niets meer bij. We worden uitgezwaaid door mijn buurvrouw en Thomas die in de raamopening staat te zwaaien. Op naar Ames! We zijn het eerst aanwezig zoals het hoort! De ballonnenboog wordt opgebouwd en als we daar straks onderdoor rijden dan is het voor het echie. Er wordt ons gevraagd of we ons in twee rijen achter elkaar op willen stellen en langzamerhand worden de rijen steeds groter. Ook groeit het aantal mensen dat ons uit komt zwaaien. Wat geweldig al die mensen die de moeite hebben genomen om de Challengers uit te komen zwaaien. En wat ben ik blij met Ames. In de showroom krijgt iedereen koffie, thee en een gebakje waarvan er velen zijn voorzien van ons logo van de Challenge. Ondertussen is RTV Rijnmond aangekomen en wordt er een stukje gefilmd, wordt morgen uitgezonden. Wie neemt het voor ons op? In de showroom is locoburgemeester Jolanda de witte die ons sterkte wenst met de rit. Leen de Koning directeur van Ames doet een woordje en ik mag ook nog even op de stoel staan. Ik heb mijn beste kloffie er voor aangetrokken, mijn FlowerPower broek. Ik heb voor alle deelnemers een Rotary beschermengeltje gekocht en die deel ik uit. Daarna op naar de auto’s onder vele knuffels, omhelzingen, lieve wensen een lach en een traan bereik ik de auto. Wat een emoties, wat een mooie morgen en wat een mooi vertrek. We rijden onder de ballonboog door en we zijn gestart, op naar Gambia. Er valt een stuk spanning van me af, het is nu kilometers maken en ik hoef even niets te regelen. Ik zit nog niet of er komen al appjes binnen uit Gambia, Sameena heeft toch nog weer wat informatie nodig. We gaan dus gewoon nog even door met regelen. Ik heb mijn FlowerPower broek uitgetrokken want anders km ik straks in de knoop met mijn gaspedaal alhoewel Wim-Arie het eerste stuk rijdt. We zijn nog niet in België of er breekt al een waterig zonnetje door, we gaan de goede kant uit. We beginnen met een kadetje rosbief, gevolgd door ei en daarna kaas, zo we kunnen er even tegenaan. We passeren een aantal andere teams en maken gauw een foto van ze. Er komen al veel foto’s door van onze start, mooi om te zien.
We rijden door Parijs, wat een drukte. De motoren schieten ons links en rechts om de oren.
Stoplichten, stoplichten en nog eens stoplichten. Auto’s schieten van links naar echte en wij schieten gewoon mee, we moeten wel. Wim-Arie brengt het er goed van af, maar het is wel opletten geblazen.
We hebben fantasieën over stoppen bij de Eiffeltoren een wijntje inschenken en dan een foto’ naar iedereen toesturen met de mededeling dat het goed met ons gaat. We zien er toch maar van af, willen toch graag de 1000 kilometer halen vandaag, dan kunnen we morgen wat meer rustmomenten inbouwen. We hebben muziek van BlØf op staan, prima sfeertje in de wagen. Er hangen grote grauwe wolken boven de stad en het regent in Parijs. We gaan de Seine over en vervolgen de weg, we hebben het ergste door de stad gehad en kunnen weer in rustig tempo verder
rijden. Ik zie een zonnestraaltje tussen de wolken doorkomen!
We hebben er nu 432 kilometer opzitten, voor vandaag nog 570 te gaan.
Meezingend met Boudewijn de Groot en lekker cruisend op de snelweg zegt Wim-Arie ineens Tien ik denk dat de benzine op is want de auto stopt er mee. Maar op de meter geeft de tank nog niet leeg aan, hoe kan dat nou. We gaan de kant in en besluiten de brandstoftank tevoorschijn te halen. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedacht. Er moet behoorlijk wat uit de auto worden gehaald alvorens de reservetank tevoorschijn komt, gelukkig gevuld met benzine. We vullen de tank bij stoppen gauw onze spullen weer in de auto want zo prettig staan we nou ook weer niet zo langs de snelweg.
Opgelucht rijden we verder, maar het is van korte duur, weer begint de auto te haperen en met remmen hebben we ook problemen. We moeten de kant weer in en kunnen gelukkig stoppen bij een praatpaal. Nou dat is een lekker klusje, langs de snelweg in het frans je probleem uitleggen en proberen te verstaan wat er terug wordt gezegd. Dat is dus een conversatie van lik me vestje. Maar na een poos stopt er een sleepwagen en worden we weggesleept naar het dorpje Ablis. We worden gestald op de parkeerplaats bij de plaatselijk sportvelden en daar staan we dan. Er komen nog een paar teams langs om te kijken of ze kunnen helpen, maar de waterpomp moet worden vernieuw en dat moet dus door een professional gebeuren, dus ze kunnen niets voor ons doen. Het wordt later en later en later. Het is nu ruim half zeven geweest en er is nog steeds geen hulp. Dat kan nog wel eens een probleem worden want morgen is het zondag en zijn alle garages dicht. Als de auto maandag pas gemaakt kan worden dan komen we in de problemen qua planning, want dan gaan we de boot missen in Spanje. We gaan het zien. We wachten, we zuchten, we zeggen niets, we bellen weer met de KNAK, we zien in iedere auto de hulpwagen die moet komen en we tellen de regendruppels. Eindelijk is daar de wagen, wat zijn we blij maar dat duurt maar 5 minuten. We vragen waar we heen gaan en leggen ons probleem uit en vertellen dat we naar de Hyundai garage willen. Dat wordt ons niet in dank afgenomen en de sfeer slaat om. In (te) rap frans wordt ons duidelijk gemaakt dat het dan ongeveer twee weken gaat duren. De vraag of we geen onderdelen uit Nederland kunnen laten komen valt helemaal verkeerd en onze chauffeur is boos. Wat we ook proberen uit te leggen, boos is boos! Hij scheurt met een behoorlijk vaart over smalle weggetjes en stilletjes lopen de tranen over mijn wangen, wat een nare eerste dag. We belanden in de een gat waar de garage staat en daar staan we dan in het donker en in de kou te wachten tot de papieren in orde zijn gemaakt. Er komen nog wat tranen en dan is het klaar, dit hoort ook bij de Challenge en we moeten maar zien hoe we het oplossen. Jolita Meukdijk en Gert-Jan van der Heijden in Nederland worden ingeschakeld en zij gaan driftig voor ons aan de slag. We worden naar een groot hotel gebracht waar nog maar 1 kamer vrij is want er is een anti-discriminatie congres aan de gang. Het is net alsof we in Afrika zijn. Op de kamer gekomen schrikken we ons een hoedje, een twijfelaar en daar moeten we met zijn tweeën in?
Alle opties komen langs, iemand op de grond slapen maar dat lukt niet het is één matras. Hoofd voeten gaan liggen dat geeft wat meer ruimte. Uiteindelijk vinden we de oplossing in een extra bed, pfff nog een beetje geluk vandaag. Diner zit er niet meer in dus wordt er pizza besteld. We duiken ons bed in moe, onzeker over wat ons te wachten staat en hoe het afloopt.
