23 oktober 2017In het teken van garage en reparatie De wekker gaat al vroeg want we willen om 9:00 uur bij de garage zijn. Het is nog pikkedonker als we er uit moeten. Laat is het gisteravond niet geworden want de tv ging uit op het moment dat het net spannend werd qua Max Verstappen. Dat ook nog! Wim-Arie naar beneden. Wat bleek na negen uur is het betalen voor de tv, dat viel niet echt in goede aarde bij WA. 1e dag geen diner, 2e dag geen ontbijt en geen diner en nu ook betalen voor de tv, heeeeeel fijn hotel! Uiteindelijk kijken we dan maar Ik Vertrek op de laptop, hebben we in ieder geval nog wat om naar te kijken. Maar goed we gaan ontbijten en zijn al bang dat er of niets is of een karig ontbijt, maar dat hebben we verkeerd want voor Franse begrippen is ons ontbijt uitgebreid en we laten het ons lekker smaken. Zowaar is de taxi die we hebben besteld ook op tijd en daar gaan we dan op weg naar de garage. Vandaag is D-day ik heb een knoop in mijn maag. De garage is nog dicht dus wachten we buiten voor de deur, het is best fris. We krijgen het benauwd want we kunnen onze auto niet meer vinden. Staat niet meer buiten en ook niet in de garage want we kunnen naar binnen kijken. Eindelijk vindt WA hem ergens achteraf op het binnenterrein pffff wat een opluchting! Stipt om negen uur gaat het hek open en mogen we naar binnen. In mijn beste Frans leg ik uit wat er aan de hand is en dat de noodzaak van een snel vertrek hoog nodig is. We hebben een aardige man die ons lijkt te begrijpen en zijn best aan het doen is voor ons. We kunnen onderdelen uit Nederland laten komen, die zijn hier dan vanmiddag einde middag of we bestellen ze hier en dan zijn ze hier ook einde middag of morgenochtend vroeg. In iedere geval wordt het vandaag niet rijden en we hopen morgen! We hebben al tig keer tegen elkaar gezegd dat we maar een schietgebedje moeten doen, PLEASE laat ons morgen rijden. We spreken de eigenaar en vragen of het mogelijk is (als de onderdelen vandaag binnenkomen) om extra te betalen en daarmee de overuren voor de mecanicien te dekken zodat we vannacht weg kunnen rijden. Of dat allemaal gaat lukken is de vraag, maar we moeten iets proberen. Dus stappen we zo maar weer in de taxi en gaan we weer terug naar dat gezellige Dourdan naar onze geweldige overnachtingsplek, zin in nog een nacht in dat superhotel! We besluiten te gaan slapen want je weet maar nooit en als we goed uitrusten dan kunnen we “als” de auto gerepareerd kan worden de hele nacht doorrijden. Om half vijf bellen we de garage en krijgen GOED nieuws we kunnen komen want de onderdelen zijn bezorgd en de reparatie is zo goed als klaar. We weten niet hoe snel we de boel in moeten pakken waardoor ik bijna mijn super lelijke badslippers vergeet, dat zou toch wat zijn!
Beneden bij de receptie moeten we nog even geduld hebben want we hebben geen taxi gereserveerd en dat blijk je wel te moeten doen!!!! Maar uiteindelijk komt het goed en er komt een taxi aan We omhelzen die man bijna en hij moet lachen omdat we zo blij zijn. We vertellen hem waarom en hij snapt het, zegt dat hij dan ook een beetje onderdeel uitmaakt van de Challenge.
Als we bij de garage komen zijn ze bijna klaar, dus nog even wachten. Ik durf bijna niet blij te zijn, gaan we nou echt rijden? Maar het is echt waar, we installeren ons en we gaan on route. Als ik maar een schokje voel denk ik dat er wat mis gaat en ik schrik helemaal als de auto ineens veel langzamer gaat dan normaal. Wat blijkt Wim-Arie heeft een slapende voet en haalt hem even van het gaspedaal! We spreken af dat hij dat niet meer mag doen zonder het vooraf mee te delen, mijn hart!
We rijden lekker door, muziekje op en af en toe lekker meezingen, stoppen nog even om snel wat te eten want we willen de hele nacht doorrijden en stoppen bij Ron en Saar die ook met pech staan. Om 01:20 uur rijden we de grens over, jippie we zijn in Spanje en het gaat lekker. Kennen jullie het gezegde te vroeg gejuicht? Nou dat hebben wij dus gedaan want niet veel later valt de auto uit en WA zijn voet was niet van het gaspedaal af. De temperatuutmeter loopt op en we moeten stoppen.
Gelukkig staan er binnen de kortste keren drie auto’s van een soort wegenwacht/beveiliging om ons heen en die kijken naar de auto en zetten de boel af met lampen en hun eigen auto. Er moet koelvloeistof worden bijgevuld maar dat druppelt er van onderen weer uit. Dus weer een sleepwagen besteld en weer duurt het erg lang, we verkleumen. Eindelijk komt de takelwagen en daar gaan we, voor de derde keer. De chauffeur weet niet wat hij met ons aan moet want alle garages zijn dicht dus hij zet ons af voor een leeg garagepand in een lugubere omgeving. Hier laten wij de auto dus echt niet staan om naar een hotel te gaan en er zit maar één ding op, we blijven in de auto zitten/sluimeren/slapen. Dus bivak gemaakt en de slaapzak er bij gepakt maar dat mag niet veel baten, ik stik van de kou. Zo goed en zo kwaad als het kan kom ik de rest van de nacht door en wat ben ik blij als ik het licht zie worden. Ik ben een ijspegel geworden.
