Ik ben voor de wekker wakker en doe de deur open, ik weet niet wat ik zie, die sterrenhemel.! Het is verschrikkelijk donker buiten en de sterren zijn in zo’n grote hoeveelheid aanwezig. Ze zijn veel groter en helderder dan in Nederland en het zijn er ook veel meer. Ik raak niet uitgekeken, wat is dit prachtig. Dikke flonkerende dotten en oneindig veel. Het is ook doodstil, ik hoor helemaal niets, dat maakt het nog bijzonderder. Na het ontbijt gaan we rijden, 7:30 uur want het wordt een lange rit vandaag. Ik stap vandaag bij Fred en Pum in de auto. Fred heeft samen met Tinka bij mij in Gambia gelogeerd en Fred heeft gevraagd of ik een dagje met hun mee wil rijden. Het is gezellig in de auto, we kletsen wat af. De natuur blijft even mooi, maar na Guelmin duiken we de vierbaansweg op. Geweldig voor de Marokkanen en minder voor ons. Waar het vroeger een smalle slingerende weg was, ik het nu gewoon een snelweg. Wel fijn qua opschieten, want het is vandaag een eind en voor donker aankomen is toch wel erg prettig. Wat is het weer een mooie route, de weg slingert door het landschap en gaat omhoog en omlaag. Het mooiste uitzicht hebben we als we naar beneden rijden, het is weer genieten. We drinken koffie en rijden weer verder, ik zit nu in de meiden auto bij Renate en Lenie, ook weer leuk. We hebben de muziek aan en zo doorkruisen we weer een ander deel van Marokko. Er zijn nog wat bergen, maar het wordt meer heuvelachtig. Na TanTan rijden we langs de kust naar beneden, we zien bijna continue de zee. Af en toe zie je nog flarden van de oude weg, die veel door de vissers wordt gebruikt. Ik zie veel kleine houten keetjes staan en veel tenten, daar wonen zij in. Je ziet ze vissers op de rand van de kliffen, en die zijn hoog. Ze moeten wel een hele lange draad aan hun hengel hebben zitten.
We hebben vanmorgen de stickers “We support Maroc” van de auto afgetrokken, dat kan heel vervelend zijn in de westelijke Sahara. Ook zie je steeds meer militaire posten die de boel in de gaten houden. Ik vraag me af welke boel ze in de gaten houden. We kopen brood bij een klein winkeltje en gaan richting het strand, aan zee picknicken we en we genieten van de golven, het uitzicht, ( in de verte zien we één van de Canarische eilanden liggen) na een half uurtje stappen we weer op en rijden we weer verder. Er komen meer politiecontroles en Rik heeft weer een bon te pakken. Het kost ons even tijd, maar na de boete van €15.00 mogen we weer verder. De weg blijft goed. We zien ineens heel veel windmolens, het stopt niet en ze doen het allemaal. Je zou zonnepanelen verwachten, maar die moeten worden schoongemaakt en dat is een klus in de Sahara, waarschijnlijk is dit een betere oplossing. We naderen Layoune en tanken alvast vol voor morgen, op naar Dakhla! Het is een drukte van jewelste bij de receptie als onze groep tegelijkertijd incheckt. Een rumoerige mierenhoop maar wel gezellig. Eindelijk hebben we een kamer en die is meer dan prima, alsof we in een hotelkamer in Nederland vertoeven.
Priti is vandaag op stap geweest met Rina en Sonja, zij hebben Priti door yoga oefeningen weer een stuk rustiger gekregen. Ik ben blij voor haar, dat had ze wel even nodig.
We hebben weer teamlijders overleg en lopen daarna de stad in, op zoek naar een eettentje. Dat is moeilijk, overal thee café’’s met grote terrassen waar alleen maar mannen zitten. De vrouwen zijn thuis. Als we al behoorlijk hebben gelopen geven we het op, het wordt mc Donalds. Na een vette hamburger lopen we weer terug en ga ik op bed liggen. Mijn ogen vallen dicht en ik val in slaap.
