Ik ben vroeg wakker en loop naar beneden om een sigaret te roken. Ik raak aan de praat met de receptionist die trouwens perfect Engels spreekt. De zon komt op en laats prachtige kleuren zien boven de zee. Straatvegers zijn al druk bezig om het vuil van straat te verwijden en dat gebeurt gewoon met de hand. De een veegt het bij elkaar met een bezem en de ander schept het op tussen twee platte plaatjes en gooit het in een gigantische vuilniszak. Het begint er weer schoon uit te zien op straat. De stad komt tot leven, er beginnen auto’s langs te rijden en mensen lopen langs. Om half negen uur ga ik ontbijten, op de vierde etage en wat geweldig! Uitzicht op zee en een deel van de stad. Een super ontbijt met veel zoetigheden, maar heerlijk. Zo wil ik wel iedere ochtend ontbijten, met zo’n uitzicht kan het niet anders dan dat alles lekker smaakt. We hebben vandaag de tijd, Bir Gandouz is niet zo ver rijden, dus we hoeven niet op tijd te vertrekken. Er gaan mensen de stad in en ik blijf heerlijk op mijn hotelkamer, even Polar-steps bijwerken. Ik zit heerlijk op mijn bed, kussen in mijn rug en heb het goed zo.
Ik krijg foto’s van Priti doorgestuurd en ze heeft het goed, er wordt goed voor haar gezorgd, gelukkig! Ze heeft de spullen op de auto bewaakt en is mee gaan ontbijten. Ze mocht ook de skelter uitproberen, eindelijk weer een normale dag, hoop ik. Voor
de zoveelste keer pak ik mijn spullen weer bij elkaar en loop naar de auto, we pakken weer in en dat gaat snel want we hebben ondertussen een vast systeem van de auto inpakken. Nog een cappuccino op het terras en vertrekkken. We rijden vandaag met team blauw mee en hoeven niet zover, zo’n 350 kilometer. In Afrika zegt dit trouwens niets, daar kun je zomaar heel lang over doen, afhankelijk van het weer, de weg en de incidenten onderweg. Ik heb een keer van Dakhla naar Bir Gandouz in een zware zandstorm gezeten en dan wil je wel langzaam rijden. Zoals een zware sneeuwstorm maar dan geel zand. We verlaten Dakhla, jammer want ik heb iets met dit langgerekte zanderige schiereiland.
Maar op naar het volgende avontuur, de hele rit is mooi, met super hoogtepunten. Bir Gandouz waar we naar toe rijden is het laatste dorpje in Marokko voor de grens. Er is bijna niets behalve een paar hotels, benzinestations en wat huizen. O ja er is ook nog een garage, als je dat al als garage door mag laten gaan, het lijkt eerder op een autokerkhof. Maar ze hebben wel een keer in het donker een reparatie uitgevoerd en nog goed ook. Zo zie je maar dat de ambiance niets uitmaakt. Ter hoogte van het kitesurf strand stopt één van de auto’ s van team groen er mee, waarschijnlijk de dynamo. Wij sluiten ons aan bij team groen om mee te gaan naar de garage. We stoppen bij de KIA garage en die kunnen het niet oplossen. Een van de personeelsleden neemt ons mee terug Dakhla in naar een garage van een vriend, ik ben benieuwd. Het is een garage zoals ik hem ken, er wordt buiten gerepareerd en binnen staat het bom en bom vol met onderdelen, ook tweede hands. Ik heb er alle vertrouwen in, het wordt (bijna) altijd opgelost. Het is de dynamo en hij gaat de koolborstels vervangen.
We besluiten dat Wim-Arie en ik alvast gaan rijden omdat wij nog van alles moeten regelen met Sidi (onze gids) we zijn een klein poosje onderweg als we horen dat de koolborstels zijn vervangen en dat ze weer rijden, fijn. OMDENKEN is: Met pech terug rijden naar Dakhla en denken wat fijn dat ik nog twee keer van dit mooie uitzicht mag genieten.
We slaan af nog meer naar het zuiden en rijden eigenlijk hetzelfde stuk als daarnet maar nu aan de overkant van het water. Aan mijn rechterhand zie ik de zee en in de verte de grote landtong waar Dakhla op ligt, zo mooi om te zien vanaf de andere kant. De weg is nog steeds goed, maar dan wordt het ineens anders, we rijden de oude weg op, vaak afgebrokkeld aan de zijkanten waardoor de weg een stuk smaller is geworden. Bij het passeren moet je voor een deel van de weg af, anders lukt het niet. Aangekomen in Bir Gandouz. Imposant verwaarloosd hotel. We zullen het wel weer overleven. We hebben geen wc of toilet op de kamer, dat is aan het eind van de gang. Geen toilet papier aanwezig, alle brillen liggen los, dit wordt echt overleven.
