Ik slaap wat onrustig maar dat is niet erg, de zee op de achtergrond is zo rustgevend dat het heerlijk is om er naar te luisteren. Als ik naar buiten kom zijn er al kampeerders wakker, die slapen tussen onze strandhuisjes in. Het is een gezellige tenten boel. Ik krijg koffie en zit op het terras, heerlijk. Omdat ik een privé toilet heb komt de een na de ander bij mij om mijn toilet te gebruiken, het privé is er dus van af. We gaan ontbijten en wat is het lekker uitgebreid. Omelet, stokbrood, croissantjes, pain perdu ( wentelteefjes van stokbrood) zo lekker als mijn moeder ze maakte. Crêpes, fruitsalade en koffie. Ik hoef niets meer vandaag.
De automonteur is aangekomen om de auto uit te lezen, ik ben benieuwd. Ik ga het niet wagen om de zee in te gaan, de golven zijn me te hoog om het te wagen qua rug. Dit wordt een dagje niets doen. De kampeergroep tussen ons in zit aan de koffie als er ineens een plens water uit de bungalow van Wim-Arie en Iekje plenst en het richting de kleine tentjes stroomt, het is bijna een lachfilm. want alles stoomt richting de tentjes. Als een gek schiet iedereen in de oplos modus. Geul graven, dijkjes opwerpen en een groot gat graven om het water op te vangen. Zo iedereen kan weer aan de koffie kan weer aan de koffie. De monteur is geweest en denkt het te hebben gevonden, maar geen onderdeel te vinden, getver. Vanmiddag na vier uur komt er iemand anders, ik wacht gelaten af. Het is bloody hot, 37 graden. Toch waag ik me niet op het strand en in de zee, terwijl ik jaloers kijk naar anderen die het wel aankunnen. Ik durf er niet in door de hoge golven, ben te bang voor mijn rug. Ik heb heerlijk liggen slapen vanmiddag, Joris zette heel lief een fan bij me neer, wat een service. Mijn huisje is een openbaar toilet en douche geworden, de een na de ander komt van mijn luxe gebruik maken. Ik zit er niet mee, ze komen maar langs. De monteur voor de auto is inmiddels gearriveerd en het is een drukte van jewelste om de auto, iedereen staat mee te kijken. Stijn is in de lead en ligt al gauw onder de auto. Ze krijgen hem aan de pruttel maar het geluid wat er wordt geproduceerd is verschrikkelijk. De auto rijdt wel, maar stopt na een paar rondjes, er gebeurt niets meer. Einde oefening, we kunnen er niet mee verder. We overleggen en overleggen en overleggen, wat is verstandig om te doen. De auto mag niet in Mauritanië worden verkocht dan krijgen we een boete en alle auto’s blijken op mijn paspoort geregistreerd dus ik ben verantwoordelijk. Uiteindelijk besluiten we dat hij op de auto ambulance naar de grens moet. Wat een verschrikkelijke beslissing, maar we hebben weinig keuze.
We zitten er zeer stilletjes bij, daar gaat onze opbrengst van de auto voor stichting Scholenplan. Wat balen we daarvan zeg, maar we hebben het niet meer in de hand. Fred en Tinka bieden hun auto aan, zij zijn met twee auto’s en dan kunnen wij als team toch samen de tocht afmaken. Ik raak er geëmotioneerd van, wat lief. We schieten meteen in actie want de auto moet leeg en overgepakt. We krijgen van alle kanten hulp en er moeten veel spullen naar andere auto’s want het past niet in de onze. In het donker klaren we de klus en dan moet ik naar het restaurant want de gedelegeerde van het toeristen bureau komt weer langs en daar zit ik alweer. Natuurlijk heel erg aardig, en we krijgen de beste wensen voor de verdere reis. Gelukkig duurt het niet te lang en kan ik gaan eten. Dikke vette garnalen in de knoflook. We gaan naar de hut en drinken een paar gin-tonics in de hoop dat we kunnen slapen.
