Ik wordt wekker van de wekker en die gaat vroeg. Er moet gepakt worden want het wordt een lange dag. Een behoorlijk aantal kilometers en twee grensposten. Ik drink een kopje koffie bij Evelien en Rob en dan ben ik klaar voor actie. Een overheerlijke koude douche helpt me helemaal op gang. We ontbijten, zingen voor Frans en ChrisJean die vandaag 45 jaar getrouwd zijn en staan klaar voor vertrek maar waar is onze gids? Van hem moesten we juist vroeg vertrekken! Eindelijk komt hij er aan en klaagt over slaapgebrek! Ook vraagt hij of er een dame die in het hotel werkt een stukje mee mag rijden. Ja, ja, ik heb haar nog nooit gezien in het hotel. Als ze uitstapt krijgt ze wat geld in haar hand gedrukt. Onze gids heeft een drukke nacht achter de rug! Wat geniet ik toch van de drukte en de chaos langs en op de weg. Overal winkeltjes, vaak piepklein want het grootste deel van de te verkopen waar staat buiten opgesteld voor de winkel.2Soms is er niet eens een winkel en wordt er bijvoorbeeld kleding opgehangen langs een muur en de rest ligt op een kleedje op de grond. Al die kleuren van de buiten opgestelde producten, prachtig. Met name in de steden, is het bomvol met deze shopjes. We rijden weer verder, komen langs een ontzettende lang rij witte tankwagens die achter elkaar staan opgesteld, wachtend een een opdracht. Ik vrees dat dit voor de laatste tankwagen nog wel even gaat duren. De pompstations zien er soms net zo uit als in Europa, met een reclamebord restaurant of fastfood, shop erop. In de praktijk is de winkel vaak half leeg en moet je afwachten wat er in het restaurant of de fastfood shop te krijgen is. We zitten weer op een bulten paradijs , gelukkig niet zoveel als eergisteren, maar je moet zo’n bult echt niet missen want dan word je gelanceerdWe rijden weer door een dorpje, naast de weg zand en daar zijn ook de kraampjes. Fruit wordt hier in lange smalle plastic zakjes gestopt (er gaan 5 sinaasappelen, appelen of citroenen boven op elkaar in zo’ n zakje) en opgehangen aan de kraam, een fleurig gezicht. Ik zit weer in de bus bij Theo en Terry, daar zit ik toch beter en ruimer in dan in onze tijdelijke auto. Op de achterbank zit ik samen met de gids en Priti tussen ons in. Zij heeft het beste uitzicht, zij wel! De gids is erg stilletjes, niet geslapen vannacht. Ik zeg tegen hem ‘s nachts een man, overdag een man. Hij moet er om lachen, maar het lukt hem niet echt.Ik geniet van de beschilderde muren met reclame, daar zijn ze heel goed in. Met name de coca- cola reclame, springt er uit. Muur ossenbloed rood met witte letters coca-cola. Ook de Nescafé karretjes zijn geweldig, gemaakt van een oude oliedrum, bijna ook altijd ossenbloed rood geschilderd met Nescafé in het wit erop. Bovenop de drum is een stuk gaas gemaakt zodat de waren er niet af kunnen vallen. Het onderstel staat op wielen, dus een rijdende koffiebar. We rijden achter een auto vol gasflessen, er lopen hier geen gasleidingen en koken op Electra is onbetrouwbaar omdat er zeer regelmatig geen stroom is. De flessen zien er niet meer uit, die zouden in Nederland al jaren geleden zijn afgekeurd, hier gaan ze vast nog wel een aantal jaren mee. Er zijn heel veel betegelde huizen, dat heeft verschillende voordelen. Normaliter zitten je muren onder het stof en moet je bijna ieder jaar schilderen. Ook is in de regentijd vocht een probleem, niet leuk voor de muren.Ik geniet van de beschilderde muren met reclame, daar zijn ze heel goed in. Met name de coca- cola reclame, springt er uit. Muur ossenbloed rood met witte letters coca-cola. Ook de Nescafé karretjes zijn geweldig, gemaakt van een oude oliedrum, bijna ook altijd ossenbloed rood geschilderd met Nescafé in het wit erop. Bovenop de drum is een stuk gaas gemaakt zodat de waren er niet af kunnen vallen. Het onderstel staat op wielen, dus een rijdende koffiebar. We rijden achter een auto vol gasflessen, er lopen hier geen gasleidingen en koken op Electra is onbetrouwbaar omdat er zeer regelmatig geen stroom is. De flessen zien er niet meer uit, die zouden in Nederland al jaren geleden zijn afgekeurd, hier gaan ze vast nog wel een aantal jaren mee. Er zijn heel veel betegelde huizen, dat heeft verschillende voordelen. Normaliter zitten je muren onder het stof en moet je bijna ieder jaar schilderen. Ook is in de regentijd vocht een probleem, niet leuk voor de muren.Dus een betegeld huis is eigenlijk bijna onderhoudsvrij. De kleine geïmproviseerde stalletjes worden ‘s nachts niet weggehaald, ze worden helemaal dichtgebonden met jute lappen of bouwplastic en met touw. Blijkbaar wordt de waar niet gestolen gedurende de nacht. We rijden langs een geitenmarkt, de meeste zijn gewassen en zien er goed uit. Het stikt van de paard en wagens. In tegenstelling tot Marokko waar overal een ezel voor wordt gebruikt zie je hier nauwelijks een ezel voor een wagen. Gemiddeld genomen zien de paarden er goed uit. Ze worden gebruikt voor alles, van personenvervoer tot uien, aardappels, betonijzer, hout, zo kan ik nog wel even doorgaan. We zien steeds meer baobab bomen en zowaar enkele vol met vruchten. Langs de kant van de weg wordt het gedroogde baobab vruchtvlees verkocht.Grote wittige brokken, die je kunt vermalen en we ook de juice van wordt gemaakt. Ook zijn er overal hibiscus blaadjes te koop, hiervan wordt Wonjo juice gemaakt een dieprode vruchtensap vol met anti oxidanten. Als je geen suiker bij de sap gooit tijdens de bereiding dan is de sap erg zuur, hier gooien ze er heel héél véél suiker in. In Nederland gebruik ik er zoetstof voor. Het is een van mijn favoriete vruchtensappen. We komen langs compounds waar hele simpele hutjes staan met rieten daken, de mensen die daarin wonen, hebben nog een heel primitief onderkomen. Het is erg druk op de weg, veel vrachtwagens en we schieten niet erg op. We komen bomen tegen die helemaal vol hangen met kleine ronde vogelnestjes en het is een gekwetter van jewelste als je vlakbij de boom bentDe natuur is prachtig, heel erg groen, overal zijn kuddes koeien soms gecombineerd met geiten en er is meer dan voldoende te eten voor de dieren. Ik zie ook kleine vennen,waar vaak waterlelies in groeien. Er is dus ook genoeg te drinken voor het vee. We blijken door een soort van zeer waterrijk natuurgebied te rijden. Eindelijk kunnen we koffie drinken, de gids zei steeds nog eventjes. Ik heb ooit ergens een gids gehad die zei “ First truste the God then truste me” zo is het zeker. We rijden langs een groot gebied waar zout wordt gewonnen, grote stukken wit, het lijkt wel alsof het gesneeuwd heeft. Het zout wordt in zakken gedaan en langs de weg liggen balen zout te koop.Als we Kaolack inrijden raken we de rest van de groep kwijt. De gids springt achterop een brommer en gaat er achteraan. Wij wachten, het is bloedheet. We moeten rechtsaf en ik zeg om de hoek zit een motorzaak, ik begin de route al aardig te kennen. We komen aan bij de grens en het feest kan beginnen! Eerst Senegal uit en daar begint het al, we moeten extra betalen om Senegal uit te komen, maar daar hebben we al voor betaald. Er moet flink gebeld worden, de gids wordt geschoffeerd want ze zien de extra centen verdwijnen, die ze natuurlijk in hun eigen zak probeerden te stoppen. Eindelijk lukt het, Senegal uit en nu nog Gambia inDaar krijgen we hetzelfde liedje, 50 euro per auto betalen. Gelukkig is Tamba die in ons veiling comité zit er om te helpen. Ik wordt heen en weer gestuurd, maar ik ga echt niet betalen dan maar hier kamperen. Ik bel Swaebou die ook in ons comité zit op hij werkt bij de GRA en heeft zijn contacten. Het wordt wachten en wachten en wachten en wachten, ik wordt heen en weer gestuurd en eindelijk wordt ik geroepen, drie uniformen die mij triomfantelijk aankijken. De papieren zijn klaar en wat er voor hen in zit? Nou niets dus, stelletje eikels. Ik lul er een punt aan en kom zonder iets te betalen met de papieren naar buiten. Een luid gejuich gaat op we kunnen verder. Maar we juichen te vroeg, van één auto zitten de papieren er niet bij.We lopen iedere auto na of ze toevallig dubbele papieren hebben, maar nee. Weer terug naar het kantoortje en de man gelooft ons niet. Hoogst persoonlijk loopt hij alle auto’s na om te concluderen dat er inderdaad papieren missen. Weer naar het kantoortje en wat blijkt……….. Het opperhoofd heeft ze onder het kopieerapparaat laten liggen. Wat een onnodig oponthoud waardoor we veel te laat richting Bintang Bolong rijden en dat is nog ruim honderd kilometer. Het wordt donker en steeds lastiger rijden, onverlichte wegen, stilstaande onverlichte vrachtwagens, mensen op de weg, het rijden is daardoor heel lastig, dus langzaam aan. Eindelijk arriveren we in Bintang Bolong, waar het personeel ons buiten staat op te wachten. We worden hartelijk welkom geheten en gaan uitgeput zitten. Het koude bier vliegt over toonbank, er is muziek en we genieten van een overheerlijk buffet.
