O wat gaat die wekker vroeg! Om zes uur wordt ik wakker door mijn telefoon, ik was zo diep weg in dromenland dat ik eerst even moet bij komen. Ik ga buiten een sigaret roken, even weer op aarde belanden. Het is nog stik donker wat lichtjes in de verte. Maar er komt beweging rondom ons heen. Stipt zeven uur moeten we klaar staan bij de uitgang, we willen om half acht klaar staan in de haven.
Iedereen is er om zeven uur, we zetten onze bakkies op kanaal 12 en onze alarmverlichting aan. Daar gaan we in colonne naar de haven. Mooi om te zien deze knipperende groep auto’s die in het donker naar Tarifa rijden. Het gaat helemaal volgens plan, de Bakkies en de communicatie werken. We komen op tijd aan in de haven, zijn zowaar bijna de eerste en stellen ons op in rijen.
NU GAAT HET ECHT GEBEUREN!!!!!!!
De boottickets worden gecontroleerd en onder de ruitenwissers gestopt, zo kunnen ze zien welke auto’s er al gecontroleerd zijn.
Dan mogen we ( jawel als eerste) doorrijden, naar de eerste politie controle, vervolgens door naar naar de tweede controle en weer mogen we door. Op naar de boot, nog helemaal leeg. Opstellen in rijen en wachten op het sein dat we er in mogen. Wat een mooi gezicht een lange rij wachtende auto’s waarvan er 18 tot onze groep behoren. Eindelijk krijgen we een sein, we mogen naar binnen rijden. Op de aanwijzingen van het personeel van de boot vinden we onze plek en verlaten we de auto, op naar boven waar we meteen in de rij gaan staan bij de douane.
Het loopt soepel en binnen de kortste keren is iedereen klaar en kunnen we gaan zitten. We hebben een onrustige overtocht, een wilde zee omdat het al een paar dagen hard waait. Op een geven moment wordt het zo erg dat we niet meer buiten mogen staan en er kotszakjes worden uitgedeeld. Ik zie zo her en der wat bleke gezichten. Zonder uiteindelijke overgeef problemen bereiken we de overkant. Nu gaat het beginnen! Ik heb mijn lange Marokkaanse jurk al aan en stap op de douane af.
Oui nous sommes un groupe, oui nous portons aussi des affaires pour le Maroc. A Fes pour une maison d’enfants et un poste médical et à Tinerhir pour un poste médical. We moeten allemaal langs de douane en worden besnuffeld door een drugshond. Twee bussen van de groep worden apart gestuurd en moeten door de scan. De rest wordt een voor een doorgelaten. Ik weet niet wat ik mee maak, zo snel zijn we er nog nooit door geweest. Ondertussen staan ook de bussen in de rij, vindt het snuffelen plaats en mogen ze door.
Maar dan gaat het mis, Piet krijgt zijn bus niet meer gestart en die staat dus stil onder het afdak van de douane. Wat hij ook doet, het blijft stil die motor. Dus (arme Stijn) trek zijn werk overal weer aan en duikt weer onder de motorkap.
Omdat het nogal tijd in beslag neemt blijft groep rood achter en rijden wij door richten de supermarkt en daarna naar Chefchouen, een van de mooiste stadjes van Marokko. Compleet blauw geschilderd.
Piepkleine straatjes, een prachtig blauw doolhof. Ik ga niet mee het stadje in, red ik niet met mijn rug en knieën, gelukkig ben ik er al meerdere keren geweest. We zijn op de camping aangekomen, we slapen in het gebouw met wat slaapzalen. Zeer sober maar prima te doen. Geen douche, dat overleven we wel, morgenavond weer een douche. Team Akercity en the sixties slapen ook bij ons in een slaapzaaltje, het wordt een gezellige boel.
Als iedereen het stadje in is heb ik het rijk alleen. Laptop open, paar mensen bellen, broodje kaas en een rood wijntje, wat wil ik nog meer. Ik maak me wel een beetje ongerust over Priti, heb haar al een paar dagen niet gezien. Morgen toch maar op zoek naar haar! Gelukkig, ik krijg wat foto’s toegestuurd, ze is vandaag met Meindert en Robert mee geweest en heeft een prachtige dag gehad. De hele club komt terug uit de stad en we zitten gezellig bij elkaar. Er wordt besloten een spel te spelen, in de hoge hoed of uit de hoge hoed. Het maakt niets uit, wat hebben we gelachen zeg, die gaan we zeker nog meerdere keren spelen. Tijd om naar bed te gaan, ik vrees het ergste, een keihard matras.
