O wat ben ik vroeg wakker, ik kan niet meer slapen. Alhoewel ik nog nooit op een plank heb geslapen denk ik dat er toch weinig verschil zit tussen waar ik vannacht op heb geslapen of een plank. Ik sluip de slaapkamer uit want Wim-Arie en Iekje slapen nog. Eerst kon ik niet in slaap komen en daarna dacht ik dat er verbouwd werd beneden. Ik kom er pas later achter dat het Wim-Arie was die lag te snurken. Ik ga buiten zitten en het is nog aarde donker. Grote stilte, heerlijk. Langzamerhand hoor ik geluiden in de verte, er is iemand fluit aan het spelen zoals ze op het Jemaa el-Fnaa plein in Marrakech doen en dan komt er een slang omhoog. Mijn fantasie gaat met me aan de loop, maar mooi is het wel. Langzamerhand wordt het licht en ik hoor dat onze huisgenoten wakker zijn. Er wordt gebadderd, tanden worden gepoetst en de spullen worden weer ingepakt. Ook wij gaan weer in de start modus en zoeken alles bij elkaar. Na een ontbijtje en koffie zijn we er klaar voor, we gaan weer rijden, op naar Fes.
Ik loop voor vertrek nog even over de camping op zoek naar Priti en ben blij verrast, ze komt net onder de douche vandaan, alhoewel het een koude douche was. Maar goed ze is dankzij Robert weer lekker opgefrist en is klaar voor de volgende etappe. Ze mag vandaag mee met Theo en Terry die me beloven goed voor haar te zorgen. Met een gerust hart stap ik in mijn eigen auto.
Als we een stuk gereden hebben zien we de auto’s van team blauw geparkeerd staan, ze zitten aan de koffie. En wij besluiten aan te sluiten. Ik geniet van een heerlijk café au lait en ben blij dat Priti op schoot mad bij Terry. We rijden door kleine dorpjes en genieten van de omgeving. Wat ben ik toch gek op Marokko. Ezeltjes overal, een makkelijke manier van vervoer voor zowel personen als te vervoeren spullen. Waterplaatsen waar mensen water kunnen tappen, ik denk voor persoonlijk gebruik als voor het land. Vrouwen die het land gaan bewerken, een lap om hun middel gebonden en een strohoed op tegen de zon. Kinderen op weg naar school en de vele politie controles onderweg. Her en der terrasjes waar koffie gedronken kan worden of als je dat liever wilt bij auto’s die ingericht zijn met een professioneel koffiezetapparaat. Je kunt er alle soorten koffie kopen, van espresso tot aan cappuccino. Als je door een wat grotere plaats rijdt is het meestal een drukte van jewelste, kramen met groente en fruit, het laatste vak mooi opgestapeld of als het kan hangt het in plastic zakjes aan de kraam.
Maar ook veel vuil onderweg, ook hier zijn de plastic zakken een probleem, af en toe zie je blauwe stukken land, veroorzaakt door een opeenhoping van plastic zakken. Ook lappendekens van bewerkte stukken land, die door het ploegen of eggen allemaal verschillend van kleur zijn. Het is alsof ik met de tijdmachine van professor Barabas een periode in de tijd ben terug gezet.
Vele huizen die nog lang niet zijn afgebouwd, maar wel zijn bewoond. Op de platte daken staan wel pilaren voor de volgende fase, vaak met het het vlechtwerk van betonijzer er nog uit stekend en de was hangt er vaak tussen te drogen. De natuur begint te veranderen, van de vele olijfbomen, gaat het over in sinaasappel plantages en mais. De sinaasappelbomen hangen vol met sinaasappels. Toch ook veel nieuw aangeplante olijfbomen, hoe zullen die er in 2026 uitzien? Een stuk verderop worden de olijven juist geoogst. Stuk plastic onder de boom, vrouwen en kinderen erbij en schudden maar. Zo zie je hopen olijven onder de bomen liggen. We rijden nu op een tussendoor weg waar de natuur steeds kaler wordt, heuvelachtig, de weg wordt steeds slechter maar de natuur bijzonder. Toch zie ik af en toe groen stukken tevoorschijn komen, je denk hier kan nauwelijks iets groeien, maar dat is een misvatting. Het land wordt bewerkt en zaai klaargemaakt. Ik weet niet hoeveel keer ik mezelf prachtig hoor zeggen, maar het is zo mooi! Wat een vergezichten tussen de heuvels door en wat een kleurschakeringen. We kruipen door het landschap de gaten hobbels en kuilen trotserend en er passeert zelfs een bus, het gaat allemaal goed. De huisjes die we tegen komen zijn verre van luxe, vaak gemaakt van de aarde. De platte daken zijn blijkbaar niet allemaal waterdicht dus regelmatig zie ik bedekt met plastic zeil en om te voorkomen dat het plastic opwaait liggen daar weer zakken aarde op. Onze auto stopt er weer een paar keer mee, gelukkig wil het beestje toch weer verder. We bereiken op tijd Fez, want voor de liefhebbers is er een gids geregeld voor een rond tour in de oude stad.
De bus staat al klaar als we aankomen. Wat is Diamant Vert toch een prachtige plek. Hier gingen we vroeger ook altijd naar toe, maar een aantal jaren geleden is door een conflict de halve boel plat gebulldozerd. Gelukkig weer prachtig opgeknapt en weer open. Ik besluit niet mee te gaan naar de oude stad, ik red het niet qua lopen. De hele tijd in de bus blijven zitten trekt me ook niet aan.
Ik ga op mijn terrasje zitten en krijg viste van Chris Jean en Frans, heerlijk even bijpraten. Daarna een dutje en ik ben er weer. Zit buiten en hoor het geluid van de moskee, niet een maar meerdere door elkaar. WT voelt het vertrouwd, ben bijna thuis. Nu wachten tot de groep weer terug komt, ik ben benieuwd hoe ze het hebben gehad.
