Wat heb ik goed geslapen! Ik sta fris en fruitig op en kan er weer tegen aan. Een kopje koffie erin en het voelt nog beter. We gaan ontbijten en het is al zo lekker buiten dat ik buiten kan ontbijten. Ontbijt met uitzicht op de zandduinen, wat een cadeautje.
Er zijn flink wat mensen die gaan quad rijden en Priti wil ook graag mee, natuurlijk krijgt ze het weer voor elkaar, ze mag mee met Feline.
We zwaaien de quad rijders uit en het is een mooi rijtje achter elkaar. Iedereen krijgt de nodige instructies en dan kan er gereden worden. Onder luid gebroem gaan er 6 blauw quads op pad. Daar duiken ze de duinen in en weg zijn ze voor een uur avontuur. Wel met de nodige waarschuwingen van mijn kant dat ik NIET mee naar het ziekenhuis ga als er iets gebeurt.
Een aantal zijn ook wezen motorrijden. En voor Chantal was het haar allereerste rit nadat ze vorige maand haar motorrijbewijs heeft gehaald. Stoer hoor.
Ik zit samen met Theo op het terras en we hebben zin in koffie, ik denk dat ze die uit vladiwodstock moeten halen want er gebeurt helemaal niets. Wat blijkt, het koffiezetapparaat doet het niet meer. Lekker met een hotel vol gasten! Theo is ineens weg en komt met een gasbrandertje, een keteltje, een piepklein koffiemolentje en koffiebonen terug. Krijg ik een bakkie vers gezette koffie van hem aangeboden, heerlijk. Ik probeer foto’s te downloaden en en in mijn verslag te zetten. Dat kan ik wel vergeten! De wifi is zo beroerd dat je af en toe een foto binnen krijgt maar dat is puur geluk. Priti komt terug van haar tweede ronde quad rijden en blijkt vier keer overgeven te hebben, die gaat niet mee in de derde ronde! Buiten bij het zwembad een noodle soepje, ik heb de tijd tot de kamelen tocht. Terwijl ik buiten zit zie ik ineens Judith en Mike het zand inrijden en ik den o, o, als dat maar goed gaat. Het gaat niet goed en binnen drie meter staan ze muurvast. Ze kunnen niet meer voor of achteruit. Er worden hulptroepen ingeroepen en Wim-Arie trekt ze er uit. Tot groot ongenoegen van de andere hulptroepen die met rij platen en nog meer spullen aankomen. Ze zijn te laat, de hulp is al geleverd en de auto staat weer op begaanbaar terrein. Ze proberen het niet nog een keer!
Het is zover, er staan 38 kamelen klaar en een voor een stappen we op. Het omhoog geeft altijd een rare beweging, je schiet naar achter en dan naar voren, gewoon rustig blijven en dan is er niets aan de hand. Ik zit op Simba, makkelijk te onthouden. In een grote rij bewegen we langzaam voort, heuveltje op en heuveltje af. Uiteindelijk zijn we op het eindpunt en wachten we tot de zon onder gaat. We zitten heerlijk in het zand en kijken uit over de zandduinen, in de verte ligt een meertje. Het is dat iedereen met elkaar kletst, maar anders zou het hier doodstil zijn.
