Vroeg op hoort bij deze reis dus vandaag weer de wekker gezet. Ik moet met Richard mee naar de garage omdat hij nieuwe remblokken nodig heeft want hij hoort het schuren bij het remmen. Dus op naar Merzouga. Ik heb van de receptie een naam van een garage gehad en die moeten we zien te vinden en dat is niet makkelijk! Gelukkig belt Mustafa me op degene waar ik de reserveringen mee heb geregeld, want hij heeft belooft vandaag even naar het hotel te komen. Hij geeft ons de locatie van de garage door en zo gaat het veel makkelijker. We hebben pech, want ze hebben de remblokken niet op voorraad. We moeten dus naar een garage in Arrachidia zo’n 35 kilometer verderop. Als we daar aankomen bel ik Mustafa en die staat binnen de kortste keren bij ons en loodst ons naar een garage. Maar, garage dicht!!!! Het is vrijdagmiddag en dan gaan veel Moslims naar de moskee voor het gebed. Wat nu? Mustafa gaat aan het bellen en ja hoor hij krijgt iemand zover om terug te komen en naar de auto te kijken. Binnen de kortste keren zijn ze aan de slag en worden er nieuwe remblokken geplaatst. Voor mij is een bankje neergezet en er wordt thee met huisgebakken koekjes en een schaal pinda’s neergezet, zo lief! De klus is met ongeveer een uurtje geklaard en we kunnen weer terug naar het hotel. Even rustig zitten, want ik voel me niet lekker vanwege mijn verkoudheid. Ik had mee willen gaan quad rijden, maar ik besluit het te laten zitten. Er gaat een hele groep op pad, prachtig om te zien hoe ze achter elkaar het zand inrijden. Na ongeveer een uur komt Richard terug met Rob achterop en roept om een verbanddoos en een dokter. Rob is over de kop gegaan met zijn quad en heeft het ding bovenop hem gekregen. Hij heeft een flinke jaap in zijn arm en Richarrd verbindt hem. Ik regel dat er een auto van het hotel met ons naar Merzouga rijdt, dat wordt de tweede keer vandaag, We gaan het het ziekenhuisje, lees dokterspost en de verpleegkundige gaat er naar kijken en zegt dat de wond te groot is en dat hij naar het ziekenhuis in Errachidia moet. Onze chauffeur scheurt alsof zijn leven er van af hangt en hij rijdt 120 kilometer op een tweebaansweg. Ik besluit voor mijn gemoedsrust maar niet op de weg te kijken. Hij neemt een shortcut over de piste en ook met een hoge snelheid, we filmen het het lijkt wel een kermis atractie.Dus zo kom ik voor de tweede keer in Arrachidia, maar nu in het ziekenhuis. We mogen direct naar binnen en Rob moet op de behandeltafel gaan liggen. Er komt een hel jonge dokter binnen die er ook nog een heel goed uitziet. Doktersjas aan maar zijn zonnebril hangt aan zijn t’shirt, ringen om en ook armbandjes. Hij bekijkt de wond en je ziet de ellepijp van Rob zitten. Gelukkig niet gebroken dus er gaat gehecht worden. Hij heeft hulp van twee dames en legt hun precies uit wat hij gaat doen. Ik kijk in het bakje wat is klaargezet en zie geen injectiespuit liggen en vrees het ergste. Richard kijkt ook in het bakje en we kijken elkaar aan, oh my hij gaat echt zonder verdoving gebeuren. Richard, ik en de chauffeur staan er bovenop en mogen meegenieten van wat er gaat gebeuren. De wond wordt schoongemaakt en het hechten kan beginnen. Hij maakt er een prachtige hechting van en doet het uiterst perfect. Terwijl hij bezig is vraagt hij me wat en ik geef antwoordt, waarop hij mij aankijkt en zegt you are so smart and so beautifull en met een blik! Ik vind het jammer dat ik niet op de tafel lig en in die reebruine ogen mag kijken. Rob geeft geen krimp en uiteindelijk is de wond gehecht en verbonden. We zijn hoogst verbaasd als we horen dat we niet hoeven te betalen, want de gezondheidszorg is gratis in Marokko. Je betaald alleen maar voor je medicijnen en verbandmiddelen, die je bij de apotheek moet halen. Het is al donker als we terug rijden, dus ik heb de kamelentocht gemist, we rijden naar het hotel en daarna door naar het kampement waar we slapen. In de donker scheuren we door het zand, waar naar toe? We rijden verder en verder. Eindelijk zijn we er en kunnen nog net aanschuiven aan het diner. De tranen staan in mijn ogen van moeheid en ik moet mezelf dwingen om nog wat te eten. Na het diner naar onze riante tent. Als we voor de tent zitten komen Rob, Rens en Richard er nog even bijzitten. Als de lichten uit zijn weten we niet wat we zien, die sterrenhemel, ik kan er uren naar blijven kijken zo immens mooi! Maar we moeten gaan slapen, want morgen weer vroeg op.
