3 maart 2016Donderdag 03-03-2016 Half vijf is het als de telefoon begint te trillen, we moeten er uit en de auto in gaan pakken. We hebben Bamba onze gids nog niet gezien en hopen dat hij er wel is want zonder hem wordt het wel wat ingewikkeld. Als we allemaal klaar staan komt hij een kamer uitgerend, natuurlijk nog in zijn kleding van gisteren en een douche is er ook niet aan te pas gekomen, maar dat mag de pret niet drukken want hij is er!
De Rotarian heeft ons afgeraden de route te rijden die op de planning staat omdat er helemaal niets is als we panne krijgen. Ik weet van de eerste keer dat met name het eerste stuk echt niet zo leuk was omdat we stijl omhoog en naar beneden moesten rijden ik wil dat niet riskeren met de Mercedes. Volgens de gids kan het makkelijk en is er geen enkel probleem. Onder protest laat ik me overhalen en we gaan rijden. Pikkedonker en erg rustig is het als we gaan rijden. We moeten dwars door de stad en dat is leuk want ik ben nu voor de derde keer in Nouakchott en ben niet verder geweest dan de wijk waar wij verblijven. Daarna door het donker richting st. Louis.
Een redelijk mooie asfaltweg hebben we, alleen is er soms een stuk weg gewoon weg! Dan moeten we er omheen en vervolgens zitten we weer op het asfalt. Zo rijden we door als het al licht begint te worden en we afslaan richting de route waar geen weg is. Er moet eerst nog even gestopt worden want Mamba moet zich even tot Allah richten en een plas doen. We hebben een spiksplinternieuwe asfaltweg en ik ben verbaasd. Daar waar we nu lekker door kunnen rijden hadden wij het rottigste stuk toen we deze route reden. We slaan af en dan is het gedaan met de fijne weg, want hier is geen asfaltweg meer. Wel een pisteroute waar al veel auto’s overheen zijn gereden, dus een onverharde weg.
Als snel duikt Mamba er van af want er moet thee gezet worden. Met een paar takjes en wat snippertjes houtskool maakt hij een vuurtje en uit een zak komt een theepotje, een bus suiker en een bus thee tevoorschijn. We kunnen weer en gaan weer verder slingerend dijkje op en er weer af afhankelijk van de conditie van het te bereiden stuk. We gaan door een natuurgebied en zien veel beesten, everzwijnen die als ze weglopen hun staart als een soort antenne rechtop laten staan, we zien hyena’s, pelikanen en veel dromedarissen. Ook lopen er veel koeien rond die er best goed uit zien en we zien veel vogels. Het gebied stoomt zo nu en dan onder met zeewater en nu het droog staat zie je ook overal zout liggen, het is mooi. We rijden uren door dit gebied totdat we bij de grens komen waar Mamba zijn laatste taak voor ons verricht, ons weer uit Mauritanië zien te krijgen en dat gaat wonderlijk snel. Als het goed is staat John van ons hotel bij Lac Rose ons daar op te wachten, maar we zien geen John. We gaan dus zelf mar met onze paspoorten naar de politie waar we weer een stempel in ons paspoort krijgen en vervolgens langs de douane, dat verloopt allemaal soepel.
We drinken een koude frisdrank en wisselen alvast geld en net als we besloten hebben de om zelf dan maar verzekeringspapieren aan te schaffen bij de grens komt John er aan. Met onze verzekeringspapieren die ook direct geldig zijn in Gambia. Tot mij grote verbazing heeft hij “lakschoentje” bij zich een man die grote invloed heeft in deze omgeving en waar je niet aan ontkomt als je de grens over moet. Hij zorgt er voor dat alles in orde komt en heeft de verzekeringspapieren bij zich.
Nog een paar formaliteiten en we kunnen weer rijden. We moeten nog een behoorlijk eind dus we proberen flink door te rijden. Er staat een bezoek bij de Nederlandse ambassadeur in Dakhar op de planning en we willen proberen dat te halen. we hebben autopech en het is druk op de weg dus de kans dat we het niet halen wordt steeds groter. Ik vind het jammer want had graag naar de ambassadeur gegaan, maar ben ook doodmoe na die lange rit. We stoppen bij een pompstation en overleggen, als we direct doorrijden moeten we in ons vieze kloffie naar de ambassadeur en we zijn kapot, we rijden al vanaf vijf uur in de morgen. We laten het schieten, ik vind het jammer want ik was er graag bij geweest, maar het is wat het is.
We komen aan in Chez Salim, checken in en gaan een bier drinken. Grote groene flessen, ik denk 75 cl. Gazelle bier en wat smaakt het!
