Op naar Taroudant, we rijden om 8:15 uur van de camping af, op richting Taroudant. Nog een kopje koffie voor vertrek en dan geven we gas. Vanaf nu rijdt Laura met ons mee, want de auto is op transport naar Nederland en Laura en Robert zijn naar Marrakech gevlogen om de tocht samen met ons af te maken. Dozen zijn verdeeld over de andere auto’s dus we hebben plek. We moeten de halve stad door om op de juiste route te komen, chaos! Maar uiteindelijk zien we de bergen opdoemen. We nemen de gele route door de bergen en dat is een smalle weg die door de bergen kronkelt als een rivier. De weg is erg smal dus met de bakkies waarschuwen we elkaar voor tegenliggers. Ik val in herhalingen als ik weer ga zeggen dat de natuur hier zo m ooi is. In tegenstelling tot gisteren zijn de hellingen groen, er groeien bomen op. Soms kleine palmpjes en vele cactussen die vruchten dragen. De vruchten zijn soms al rood van kleur wat wil zeggen dat je ze kunt eten. Ik durf ze alleen niet te plukken, ik heb ze van de week uit de schil gegeten en had allemaal kleine naaldjes in mijn lippen en vingers. Hangen laten dus! We gaan maar verder en verder omhoog en zitten boven de 2000 meter. Kilometers lang zie je niets behalve bergen en ineens zie je een restaurantje of een kleine nederzetting. Mensen vinden het leuk als wij passeren en er wordt veelvuldig naar ons gezwaaid. In een klein dorpje waar we wat drinken waardeer ik mijn telefoonkaart op en iemand uit het koffietentje loopt met mij mee naar het winkeltje waar ik het moet regelen. Wat zijn de mensen hier toch aardig en behulpzaam. We kopen wat brood voor onderweg en vervolgen de route weer. Regelmatig met een foto momentje want dit uitzicht, het is nauwelijks te beschrijven en ik denk dat je het op de foto ook niet goed kan zien. Ik ga deze beelden nooit vergeten. We willen graag picknicken in de schaduw, maar dar valt nog niet mee, dus stoppen we maar op een plekje met een paar kale bomen om daar een broodje te eten. Wat een droog brood zeg, ik krijg het bijna niet weg. Maar goed als je trek hebt dan is het al gauw goed. Eindelijk komen we de bergen uit en genieten we ook weer van een stuk vlakke weg.
Leo heeft een overnachting besproken buiten Taroudant dus we rijden nog even door. We zien een groot bord en komen op een camping met hotelkamers, We zien niemand, het kantoor is verlaten, maar we zien wel het dagmenu liggen dus het zal in bedrijf zijn. We staan op een plein met allerlei tractoren, volgens ons gaan we kamperen bij de boer. We gaan op onderzoek uit en komen op een prachtig plekje rondom een groot zwembad terecht, wat ziet dat er leuk uit! Het is een wijnboerderij met een groot huis erop en nog een gastenverblijf. Wij hebben kamers in het grote huis, zo stijlvol ingericht, er staan zelfs bloemetjes. Het blijkt van Duits -Franse eigenaren te zijn. We kunnen er volgens de super aardige jongen die het beheert de lekkerste tajine eten van heel Marokko en dat laten we ons natuurlijk niet ontgaan. We bestellen voor de avond het menu. Wij duiken het zwembad in wat even wennen is qua temperatuur, maar er eenmaal door is het heerlijk.
Het is zo 19:00 uur en we kunnen aan tafel. Het is boven in het huis en wat is het geweldig ingericht, theepotjes en mooie oude meubelen. De tajine is heerlijk, maar of we nou de beste van Marokko hebben is maar de vraag. We doen alsof en geven de grootste complimenten. Het is een gezellige avond op een bijzondere plek. We gaan naar bed!
Midden in de nacht zie ik Wim-Arie mopperend in zijn tas rommelen op zoek naar oordopjes die hij niet kan vinden. Ik blijk zoveel decibellen te produceren dat hij een oplossing zoekt, maar hij kan de dopjes niet vinden. Hij gaat in bed de krant zitten lezen. Even later staat hij op hij kan het niet meer aanhoren en zit de rest van de nacht in de gang met de krant.
