9 november 2017Naar de Nederlandse ambassade in Dakar Stipt zes uur zit onze groep aan het ontbijt, de auto’s zijn al gepakt. We weten niet of het vandaag ook nog druk zal zijn op de weg dus nemen het zekere voor het onzekere, vroeg weg. Met vier auto’s gaan we op weg naar Lac Rose. Een meer dat regelmatig erg roze is door de bacteriën die er in zitten en waardoor de roze kleur ontstaat. Hier eindigde vroeger de Parijs-Dakar Challenge en mag je jouw naam bijschrijven op de Wall of fame. We hebben een prachtige tocht en zien de natuur veranderen. De baobab bomen komen er aan en het blijft altijd een majestueus gezicht. Dikke grote stammen en de takken zijn zo dik als een dunnen boom in Nederland. Dotten groen in de takken en de vruchten hangen aan lange stelen naar beneden. We stoppen voor een foto en de boom is zo groot dat we naar binnen kunnen en staan dan met zijn drieën (wat makkelijk gaat) binnenin een grote holle baobabboom. Je ziet de oudheid van die boom en met een beetje fantasie zie ik zelf Dirk (mijn lieve hond) er in terug. Het is natuurlijk maar net wat je wilt zien! Prachtig hoeveel jaar oud zou die boom zijn, zou dat zo’n honderd jaar zijn? Zou zomaar kunnen.
We rijden verder door de prachtige natuur en kleine dorpjes. In ieder dorpje is er levendigheid. Paard en wagen voor het personen vervoer, allerlei superkleine winkeltjes, werkplaatsjes voor hout, bandenreparatie, hekken lassen, en ga zo maar door. Vooral de veelheid aan kleuren in zo’n dorpje is om van te genieten.
Tussendoor drinken we koffie langs de kant van de weg, maar dit keer wel buiten een dorpje. Rustig koffie drinken is namelijk ook lekker.
We komen vroeg in de middag aan bij Chez Salim, waar we zullen verblijven. Ons onderkomen daar zijn ronde gemetselde hutten met rieten daken. We zijn de eerste en dat komt goed uit want ik moet nog wat zaken regelen. Vanavond namelijk naar de Nederlandse Ambassade waar we uitgenodigd zijn voor een buffet en een drankje. Ik dacht ik mail en geef aan dat ik dat leuk zou vinden voor de groep, wie niet waagt die niet wint et voila, we mogen komen. Ik ga proberen om een bus te huren zodat we niet met 12 auto’s achter elkaar Dakar in hoeven rijden. Het lukt, om half vijf staat er een bus voor ons klaar. Na het inchecken gaan we direct naar de medische post die ooit is opgezet door Thierry Sabine, de grondlegger van de Parijs Dakar Challenge. Hij wilde iets terug doen voor de lokale bevolking en heeft daarom deze medische post opgezet. Ook ik ga er ieder jaar langs met zoveel mogelijk medische materialen, dat hebben ze hard nodig. Omdat ik erover heb gecommuniceerd heeft iedere groep materialen meegenomen voor de post en kunnen ze voorlopig weer even voort. Het is leuk binnen komen want ik wordt direct herkend en wordt hartelijk welkom geheten. De dokter is het veld in en we worden rondgeleid door een zeer slimme vroedvrouw die ik al vanaf het begin ken. Het ziet er wat anders uit, ik zie dat de situatie wat is verbeterd. Ik vraag of ze de happy mama pakketten wil laten zien want dat is geweldig. Een pakketje voor de baby en een pakketje voor de moeder. Ze loopt met ons een rondje door het ziekenhuis en we komen in de delivery ruimte waar 30 minuten geleden een baby is geboren. Moeder ligt nog met haar benen wijd maar dat maakt allemaal niet uit, we voelen ons toch een beetje gegeneerd. We vertellen dat ook de andere groepen spullen komen brengen en ze zijn erg dolblij mee. Deze ondersteuning houden we er in! Terug naar Chez Salim, waar ze tegenwoordig bij binnenkomst met een detector langs je auto lopen?? goed beter goed gecontroleerd dan niet gecontroleerd. Ik ga douchen maar dit keer geen koud water maar alleen een bloedhete waterstraal, daar kun je dus niet onderstaan de slang die maast het toilet hangt brengt uitkomst, dan maar een koude straal. Ik ben er klaar voor, op naar de Ambassade in Dakar. Het is net een schoolreisje. We betalen een wereldbedrag voor een aftandse oude bus en kunnen er net allemaal in. De helblauw rafelige gordijnen schieten van links naar rechts, maar we hoeven niet zelf te rijden en ook dat is lekker. Omdat we niet wisten hoe druk het in het verkeer zou zijn vanwege de Touba zijn we op tijd vertrokken en zowaar drie kwartier te vroeg, dus gaan we met de hele groep iets drinken. Precies half zeven staan we voor de residentie van de Ambassadeur en dat ziet er prachtig uit. We hebben een zeer genoeglijke avond, hij heeft ook wat Nederlanders uitgenodigd die in Dakar wonen dus het is een leuke groep mensen. De ambassadeur doet een woordje en verteld dat wat wij doen met stichting Scholenplan Gambia een van de beste dingen is die je kunt doen. As je meisjes laat studeren dan voorkom je dat ze al op hele jonge leeftijd zwanger rondlopen. Educatie is van belang! Ik wist het al, maar fijn om bevestigd te krijgen van de ambassadeur. Mij wordt gevraagd iets te vertellen over de Challenge en waarom we het doen. Tuurlijk doe ik dat, geen enkel probleem.
Het is een zeer gezellige avond en ook het eten is heerlijk, Kip Yassa (is een overheerlijke uiensaus) het smaakt allemaal heerlijk, het is gezellig, we horen veel over het land, kortom een bijzondere leuke avond.
We maken op de valreep nog een groepsfoto en nemen afscheid, wat een geweldige avond!
