4 november 2017Onderdompelen in marrakech Genieten van een heerlijk ontbijt op het terras van de camping, verse jus Orange, je proeft de zon.
Daarna druk bezig met het oplossen van allerlei problemen, Roze die haar inklaringspapier van de auto kwijt is en Sandra naar de landrovergarage brengen omdat de auto moet worden nagekeken.
Het is een uur of drie als we in een taxi stappen om ons naar stad te laten brengen.
Het is iedere keer weer leuk om aan te komen in de stad en je onder te dompelen in de drukte, de mensen die proberen je iets te verkopen, de rood kleurig geklede waterverkopers die met je op de foto willen. De slangenbezweerders die je laten betalen voor iedere foto en een onoplettende toerist WA genaamd ineens een slang om zijn nek hangen en vooral niet te vergeten de geuren. Het is weer ouderwets leuk. We lopen over de markt en duiken de soukh in. Omdat de soukh overdekt is voelt het direct koeler aan en het ook donkerder dan op het plein. Maar ook veel drukker. Van piepkleine winkeltjes tot hele grote peperdure zaken. We scharrelen heerlijk door de smalle straatje die naarmate je dieper de soukh inloopt nog smaller worden. Tussendoor rijden er brommertjes en lopen mensen met koffie doorheen, een lekkere maar gezellige chaos. Bijna iedereen zit voor zijn negoshi op straat en probeert je iets te verkopen. Natuurlijk lukt dat, er moeten shawls gekocht worden voor in het zand, een djelaba voor Sandra en WA koopt een kameel van hout. Je komt de meest rare producten tegen vooral bij de heborista’s Stenen in allerlei kleuren, poeder is verschillende tinten en op poep lijkende bruine bollen. Het is kleurrijk en in geuren, kleuren en geluiden. Het is al donker als we weer het Djama el Fna plein oplopen. Ondertussen branden er overal gaslampjes die ieder kraampje verlichten, nou ja kraampje, velen hebben hun verkoopwaar op de grond uitgestald. We gaan ergens in een zijstraatje iets drinken en we komen in een prachtig restaurant annex bar terecht. Het ziet er geweldig uit, alle bedienden hebben een rode Fez op het hoofd en zijn alleraardigst. Terwijl we wachten op ons drankje breekt er ineens een geweldige ruzie uit tussen de kokkin en de heren van het bedienend personeel. De kokkin is zo verschrikkelijk boos dat ze alleen nog maar heel hard kan schreeuwen, af en toe iemand aanvliegt en dreigt met de planten te gooien. Het is echt gênant en het houdt ook niet direct op. Wat zijn we blij dat de rust wederkeert, toch blijven we niet eten want het is nogal duur en weten niet zeker hoe het afgelopen is en of de kokkin nog wel in de keuken staat.
Er komen nog wat meer mensen bij en we besluiten ergens op een dakterras te eten. Ik heb Tajine Kefta met gehaktballetjes en een spiegelei er op, heerlijk. Daarna nog met zijn allen over het plein en op naar de taxi’s terug naar de camping. We nemen nog een afzakkertje en ineens is het laat. Met pijn in mijn buik van het lachen stap ik in bed.