We staan om half zes op omdat we om zes uur weg willen rijden. Luc heeft de accu’s voor de stroom uitgezet dus we moeten ons behelpen met de spullen bij elkaar zoeken, Wat zijn vochtige washandjes toch prettig in dit soort situaties, ik voel me weer helemaal fris om de dag aan te kunnen.
Ik pak de auto in en Threes maakt warm water voor onderweg. Het is nog pikdonker en we kunnen nog even genieten van een prachtige sterrenhemel. Alsof hier miljoenen meer sterren aan de hemel staan dan in Nederland. We stappen in de auto want we hebben een lange dag voor de boeg. We rijden in het donker weg en zien langzaam de zon opkomen. De weg gaat honderden kilometers alleen maar rechtdoor, af en toe goed en regelmatig met afgebrokkelde kanten en grote gaten. De maximum snelheid is honderd maar dat is af en toe echt niet haalbaar gezien de conditie van de weg.
Heerlijk dat we koffie kunnen maken in de auto en niet te vergeten af en toe een opkikker. Is dit de maan waar we op rijden? De kleurverschillen zijn geweldig en die wisselende natuur blijft prachtig. Ik blijf maar zeggen o wat is het toch mooi. De vrachtwagens blijven maar door scheuren en ineens komt er een over de witte streep waardoor ik van de weg af moet en daar zit een groot en diep gat. Met een harde knal komen we weer op de weg terecht en het lijkt wel alsof we een lekke band hebben. We stoppen, het is geen lekke band, maar wat dan wel? Niemand van ons groepje heeft echt verstand van auto’s en daar staan we dan. Midden tussen de zandheuvels zonder hulp. Maar ineens bedenken we ons dat het team van de auto techneuten nog achter ons zitten en we kunnen dus op hen wachten. Toch proberen we alle telefoonnummers om iemand maar te laten weten dat we met pech staan. Na niet al te lange tijd komen de autotechneuten er aan en wij gaan met zijn allen de weg op om ze te stoppen, deze actie heeft effect en zij gaan kijken wat er aan de hand is. Het blijkt dat de velg is ontzet en de reserveband moet er op. Geweldig de hele achterklep zit vol materiaal om weg te geven en dat moet er allemaal uit, alweer!
De reserveband wordt er uit gehaald en wat blijkt die kan er niet op want de bouten van de reserveband zijn korter dan die van de originele banden en dat past dus niet. Lekker hebben we dus helemaal niets aan die band. De jongens overleggen en besluiten iets weg te zagen waardoor het kapotte wiel er weer op kan maar we rijden dan met een kapotte velg en geen bruikbare reserveband. Er zit maar één ding op en dat is naar Dahkla rijden (40 km heen en weer 40 km terug) om daar te proberen het probleem op te laten lossen. Herman en Marianne rijden mee voor het geval er iets gebeurt onderweg. De andere teams rijden alvast door naar motel Barabas in Bir Gandouz. Threes zit achter het stuur en dat is best vermoeidheid want de band begint steeds leeg te lopen en dat rijdt rot. We moeten dus een aantal keren stoppen om er weer lucht bij te pompen. Eindelijk haken we Dakhla en we zoeken een banden/velgen reparateur. Die vinden we en het probleem kan worden verholpen. Terwijl de manager de deur uit gaat voor schroeven voor de reserveband is iemand anders met de auto bezig. Threes en ik moeten heel nodig plassen maar midden in de stad ga je niet zomaar zitten, ophouden is dus de enige remedie. We krijgen een andere velg van voren en voor de reserveband korte schroeven. Het geintje kost ons veel geld, dank je wel vrachtwagenchauffeur. Als alles klaar is besluiten we toch maar om het toilet te vragen want we zijn bang dat het anders verkeerd afloopt. Gelukkig, er is een toilet in de garage, maar vraag men niet wat voor een. Vies, vies, en nog eens vies en het toppunt is de deur. Die zit er niet in. Er moet een soort plank voorgezet worden die als deur dient en ook die is te vies om aan te pakken. Maar goed, het lucht op en daar moet je dan ook wat voor over hebben. Net voordat we auto in willen stappen gaat de telefoon, de andere auto’s, team ToTo heeft een kapotte V-snaar of wij die mee kunnen nemen. Met het doorgebelde nummer van de V-snaar gaat de manager opnieuw op stap en even later komt hij terug met de goede snaar. We kunnen weer en geven gauw gas , op naar de andere teams. Na ongeveer een uur rijden zien we ze staan bij een benzinepomp station en de Renault staat boven een reparatie put en er wordt hard aan gewerkt. Weer de jongens van de autotechniek. Wij rijden na een poosje door want met zijn allen staan wachten haalt niets uit. Het gaat steeds harder waaien en ik moet het stuur goed vasthouden. De wind zorgt er voor dat het stand stuift als een gek, het lijkt wel alsof we in een sneeuwstorm zijn beland maar dan van zand. Prachtig maar ook eng want je ziet op een gegeven moment niet meer of er zandduinen aankomen op de weg of dat het gewoon stuifzand is. De lucht ziet grijs van het zand en de weg ook Het meeste mooie is als we dus zandduinen doorrijden en het zand op de weg ook alle kanten opstuift. Wat een bijzondere rit. Langzaamaan wordt het donker en we zien tijden het rijden de zon ondergaan, o wat een bijzonder fenomeen, tussen het zand gestuif door ook nog een ondergaande zon. Eindelijk komen we aan bij motel Barbas waar de meeste teams al zijn gearriveerd. We hebben hier vanavond ook nog een briefing en wat zijn we moe! We slepen de bagage naar de kamer maar komen er niet in, de deurklink is namelijk half afgebroken. Uiteindelijk lukt het ons de deur open te krijgen. Marion en Ronald komen soep eten , we hebben ze uitgenodigd maar kunnen onze soep niet vinden. De visite komt dus met eigen blikken soep aan en we hebben de keuze tussen goulashsoep en bruine bonensoep, Op de hotelkamer maken we de soep warm op onze campinggas. Het smaakt goed en we zijn net op tijd klaar voor de briefing. Na de briefing naar boven, nog even douchen, nou dat gaat hem niet worden, geen warm water! Hello wegwerpwashandjes here we come!
Ik ga liggen en ben vertrokken.
