We hebben afgesproken om te vertrekken om half negen en dat gaat nog lukken ook. We staan allemaal op tijd klaar, kunnen nog vers stokbrood kopen en gaan rijden. Dat gaat niet zonder horten en stoten want onze TomTom geeft een andere route aan dan de Garmin van Herman en Marianne en we moeten terugkeren. Dat doen we en zo lopen we meteen achter op ons schema. We moeten vandaag naar Camp Bedoeïenen en dat is een behoorlijk eindje rijden. We moeten dus flink doorkachelen. We zetten de vaart er in voor zover als dat gaat in Marokko, soms kun je op de gele wegen meer dan honderd km per uur rijden en op de rode waar je harder zou moeten kunnen rijden haal je net de 80 vanwege alle méér dan volgeladen vrachtwagen en pick-ups die nauwelijks omhoog komen de heuvel op. We rijden langs de zee en dat is werkelijk prachtig, de heuvels op de voorgrond en daarachter de zee met af en toe geweldige grote stranden en rotsachtige inhammen. Het is erg mooi en na iedere bocht wacht ons weer een nieuwe verassing. We komen langs stranden die nog erg puur zijn, weinig toerisme wat paarden, een kameel en een pony op het strand en wat bedjes te huur. We vinden dat het tijd is voor koffie. Als enigen op het terras drinken we koffie en eten we sinaasappelen, ik heb ze nog nooit zo lekker gegeten als Marokko. Grote sinaasappelen met een dikke schil die makkelijk afpelt. Zoet! O wat zijn die lekker. We vervolgen de route die mooi blijft. Zee, heuvels, groen en een blauwe lucht. Zo slingeren we ons een weg door dit mooie landschap.
We komen bij het gat in de grond waar ik al eerder ben geweest, een gigantisch groot gat waar de zee naar binnen stroomt, Het ia afgezet met palen en touwen maar om goed te kunnen zien hoe de wanden van het gat er uit zien moet je even dichterbij komen. Het is prachtig om te zien. Alle slijtage lagen in de wanden in verschillende kleuren. De zee komt met krachtige golven naar binnen.
De weg is saai, maar het wisselen van de natuur is geweldig. Het is nauwelijks te beschrijven en ik heb steeds het gevoel dat ik op een anderen planeet ben terecht gekomen, zou de maan er zo uit zien? Zandduinen, rotsachtige stukken, een soort omhoog gedrukte puisten lijken het wel. Kleuren die van roodachtig naar grijzig veranderen. Het is een prachtige rit. Tegen vijven komen we aan bij Camp Bedoeïenen en staat Luc ons al op te wachten. Luc is een Belg en is getrouwd met een Haifa, een Marokkaanse. Zij hebben appartementen in Taroudant hoger in Marokko en dit bijna vijf kilometer van de weg af. De grote bedoeïenentent is weg doordat er vorige week ontzettend veel regen is gevallen is de tent ingestort. Jammer hoor dat was nou net de charme van het kampement.
Maar goed, er is binnen een ruimte gecreëerd en daar kunnen we zitten. Ik vindt het er wat verwaarloosd uitzien in vergelijking met de vorige keren. Maar goed we gaan zitten , er is wijn en bier en al gauw wordt het eten geserveerd. Ik eet kameel en dat smaakt goed. Wat groter en steviger dan rundvlees, klaargemaakt met wat kaneel. Het afrekenen is een zooi want Luc heeft alle drankjes op een bon gezet en aan ons de taak om uit te zoeken wie wat heeft gedronken. Nou daar zijn we dus nog wel even mee bezig. Ik heb toch een beetje het gevoel dat er te weinig liefde en aandacht meer zit in het camp. Ik ga naar bed een tent die we deze nacht met Jan delen.
