Pikkedonker is het nog als ik het geluidje van de telefoon van Threes hoor, gatsie moet ik er nu al weer uit? Maar we hebben om 18:00 uur met de kameeldrijver afgesproken en ik heb gezegd dat hij echt op tijd moet zijn. We hebben met 14 mensen afgesproken om op de kameel het zand in te gaan en naar de zonsopgang te gaan kijken. Om zes uur staan we allemaal klaar en de kamelendrijver is op tijd zowaar. We lopen in het pikkedonker naar de kamelen en ik geniet van de sterrenhemel, mooier dan in de woestijn kan je die niet krijgen omdat er bijna geen lichtvervuiling is. Je ziet een glinsterende sterrenhemel. We krijgen allemaal een kameel toegewezen en ik heb mijn been er nog niet overheen gelegd of hij gaat al staan en dat blijft een rare ervaring. Je schiet ineens heel ver naar voren en datzelfde gebeurt naar achteren als hij goed recht gaat staan. Na wat oh’s ah’s en gegil zit iedereen op een kameel en kan de tocht beginnen. Zachtjes deinen we op de kameel door het zand en klimmen we naar boven, daar waar we de zonsopgang kunnen zien. We moeten ook nog een eind naar boven klimmen door het rulle zand en dat is een zware klus. We gaan zitten en wachten op de zonsopgang maar het is te bewolkt. Herinner ik me dat ook niet van vorig jaar? Waarschijnlijk is het ’s morgens vroeg altijd bewolkt en ziet geen toerist de zon op komen. Maar enfin. Het blijft speciaal ook zonder zonsopgang. Langzaamaan hobbelen we weer terug en nu kunnen we alles zien, ook mooi. Teruggekomen hebben we het fris en wat is er dan fijner dan binnenkomen de de eetruimte en daar de open haard brandend vinden. Het ontbijt staat klaar we krijgen het weer warm en daarna ga ik naar de receptie om te kijken of alles goed gaat met de betalingen en daar sta ik een poos om alles goed af te kunnen sluiten. Eindelijk kan ik ook mijn eigen spullen pakken alhoewel Threes al een deel voor mij heeft gedaan. We pakken de boel in en gaan de zandhappers uitzwaaien. Zij gaan het grotere werk uitproberen, dwars door het zand naar Zagora. Bij het oefenen zit er al een vast dus er moet onmiddellijk uitgegraven worden. We wensen ze allemaal veel succes en wij vertrekken, zo’n twaalf kilometer wasbord voor we de openbare weg bereiken. We gaan naar Tinerhir, naar de familie van Abdhu en Marjo, die Wouter en ik een paar jaar geleden in Marokko hebben ontmoet. Ik heb vooraf afgesproken dat we daar zullen eten en dat we een rondleiding krijgen in de palmeray. We nemen een gele weg op hoop van zegen, maar dat valt even mee. Er is amper een vrachtwagen te zien en we kunnen ellenlang doorrijden zonder te hoeven passeren. We rijden flink door en dat schiet lekker op. We moeten grinniken om de witte strepen op weg, het is duidelijk te zien dat deze er handmatig op zijn geschilderd, waarschijnlijk komt het woord recht niet voor in het woordenboek van de strepen-schilder. Het landschap varieert iedere keer weer, we komen door kale vlaktes met af en toe droge dorre stekelige bomen, het is net een steppe landschap. We rijden door dorpjes van rode aarde en zien bergen in die kleur. De vormen en de kleuren blijven veranderen. We zien vooral de vrouwen heel hard werken, zij staan vaak krom gebogen op het land, of je ziet ze krom gebogen met bossen takken of groen op hun rug langs de kant van de weg lopen. Ook de mannen hebben het heel druk, je ziet hen vooral op terrasjes zitten met elkaar praten of een spelletje doen. Ben ik even blij dat ik in Nederland geboren ben. We moeten regelmatig stoppen voor de politie die dan roadblocks op zet en iedereen controleert. Wij mogen steeds doorrijden. Ook komen we continu borden tegen van werk in uitvoering, de leukst die we tegen komen geeft aan dat we van 60km per uur naar 40 km per uur moeten en van 40 km naar 20 kom en dan weer naar 40 kom per uur, we snappen er helemaal niets van. Ik heb om ongeveer 13:00 uur afgesproken en maar een aantal minuten later komen we aan. ????? staat al op de uitkijk en waarschuwt iedereen dat we er zijn. Allerhartelijkst worden we ontvangen met dikke kussen van zowel de mannen als de vrouwen en wij zijn verbaasd, dit is toch een moslimfamilie, is het dan geen probleem dat omhelzen en gezoen? We worden naar de ontvangstruimte van de gasten gebracht maar we willen graag buiten zitten, de zon schijnt en we hebben het steeds zo koud dat we er even van willen genieten. Binnen de kortste keren wordt de tafel gedekt en komt er een overheerlijke tajine aan. We laten het ons heerlijk smaken en schrikken als er weer een tajine aankomt die overvol gevuld is. Het smaakt heerlijk en we doen ons beste om de tweede op te eten maar daar komt de derde al aan. We kunnen niet meer maar het smaakt allemaal super lekker. Als we eindelijk uitgegeten zijn gaan we de palmentuin in onder leiding van Saïd, het is prachtig want onder het groen van de bomen wordt er door verschillende families van alles verbouwd. Groente en rijst maar ook eten voor de kamelen en ezels, We lopen naar een stuk verlaten en half ingestorte dorp, gemaakt uit leem en als dat niet 5x per jaar wordt behandeld dan stort de boel op een gegeven moment in. Het is prachtig door zo’n verlaten dorp banjeren, het lijkt alsof de tijd heeft stil gestaan. Saïd legt ons van alles uit en we genieten er van. Terug naar de familie waar we Ton Appel proberen uit te huwelijken aan Hayat een sprankelende dame! Hayat speelt het mee en zegt als jullie vanavond terug komen dan trouw ik met Ton in een mooie jurk en dat spreken we af. We rijden door naar de camping maar het is weer zo koud dat we besluiten een kamer te nemen. Het hotelgedeelte is spiksplinternieuw en ik vraag me af of ik wel op de goede camping zit, maar ik herken ook het plekje waar ik met Wouter heb gestaan. Als ik met de jongen achter de receptie praat blijkt het te kloppen, ze hebben in 7 maanden het gebouw neergezet. We hebben een kamer op de 1e etage en als we naar buiten kijken zien we alleen maar palmbomen. We vertrekken al weer snel om het bruiloftsfeest te gaan vieren. De soep staat klaar en even daarna komt Hayat in een prachtige jurk aan en wordt het “huwelijk”” voltrokken. Wat hebben we een plezier en iedereen doet mee. Er wordt muziek gemaakt en we dansen er op los. Gedurende de avond denk ik toch vinden ze elkaar nou echt leuk? We beloven de volgende morgen te komen ontbijten en als we naar huis rijden hebben we nog steeds plezier.
