Wat gaat die wekker vroeg, het is nog pikkedonker als we er uit moeten. We moeten om kwart over zes voor het hotel klaarstaan om in colonne naar de haven van Algeciras te rijden. Het blijft een mooi gezicht, al die auto’s met knipperende lichten achter elkaar aan naar de haven. Bijna bij de haven is het indrukwekkend om te zien, veel mooier dan overdag. Alle kranen zijn verlicht en er zijn er veel! We slingeren ons een weg door het havengebied en arriveren bij de boot, we zijn zowaar te vroeg. We moeten dus even wachten voor we de boot op mogen rijden. We denken allemaal dat we met de boot die we zien mee mogen maar dat is verkeerd gedacht, het is een andere boot. ToTo moet als eerste gaan rijden maar begrijpt niet helemaal waar naar toe dus rijdt recht op het water af, het gaat net goed. Op de boot kunnen we weinig zien want het regent vrij hard, jammer het is zo leuk om langs Gibraltar te varen. Onze bestemming is Ceuta, een Spaanse enclave in Marokko. Ceuta is apart, het is Spanje en dat zie je aan de bouwstijlen, maar er lopen ook heel veel Marokkanen rond.
Vlak voor de grens zien we rijen vrouwen op het strand staan, een fleurig geheel maar zo voelt het niet. Ze staan daar te wachten, hel dicht tegen elkaar aangepakt en af en toe rennen er zo’n tien vrouwen naar boven om de weg over te steken. Het is een naar gezichten we snappen ook niet wat er aan de hand is. Het lijkt net alsof ze wachten op rubberbootjes om overgevaren te worden. We rijden door en komen bij de grens, heerlijk de chaos en onduidelijkheid. Overal mensen die lopen te sjouwen met spullen, fietsers met autostoelen achterop de fiets, stoelen die over hekken worden aangegeven en vooral lawaai, veel lawaai. We moeten met de paspoorten naar een loket waar onderscheid wordt gemaakt tussen bestuurders en niet bestuurders van de auto’s. De stapel paspoorten ligt al gauw door elkaar en we moeten wachten en wachten en wachten. Maar uiteindelijk hebben we onze paspoorten gestempeld en kunnen we door naar de volgende fase. De auto moet worden ingeklaard en daarvoor moeten we naar het volgende loket. Een man in een nader kleur uniform en een andere pet helpt ons. Ondertussen dringen er allerlei mensen voor en die worden natuurlijk ook gewoon geholpen. Uiteindelijk zijn onze papieren gestempeld en mogen we er door, langzaamaan om de spijkermatten heen rijden we Marokko in, we zijn in Afrika. Er worden nog een paar auto’s uitgepikt ter controle, maar dat valt allemaal mee en we kunnen gaan rijden. Op naar Tetouan naar de Marjane supermarkt voor het kopen van een telefoonkaart, het wisselen van geld en het doen van wat boodschappen. Marjane heeft heerlijke gegrilde kippen en je krijgt er een fles cola bij, niet te weerstaan op de parkeerplaats genieten van een heerlijke gegrilde kip, jammie.
We rijden verder naar Chefchaouen een prachtig klein stadje met ontzettende kleien straatjes die bijna allemaal blauw zijn geschilderd. Na wat rond rijden vind ik de bewaakte parkeerplaats vlakbij de oude stad waar ik al eens eerder heb gestaan. We wandelen de stad in en genieten van de blauwe kleuren. Natuurlijk worden we een tapijtzaak in geloodst en Marion koopt voor een goede prijs een mooi kleed. We wandelen wat door de straatjes en het wordt tijd om weer terug te gaan naar de parking. Niemand heeft opgeschreven in welke straat de parking is en dat veroorzaakt wat onrust. Maar stoer neem ik de leiding en ik ga voor lopen, ik weet het niet helemaal zeker maar denk dat we de goede kant oplopen en dat is zo! Pfff we komen precies goed uit bij de parkeerplaats. We rijden verder naar camping Diamant Vert in Fes, een bekende plek voor me waar het goed toeven is. We moeten een aardige afstand afleggen en de weg slingert, is vol met gevaarlijke bochten en druk met overbeladen vrachtwagens die nauwelijks omhoog kunnen komen. Het is een afstand van een paar honderd kilometer maar we doen er uren over en komen in het pikkedonker aan. Ik heb hier voor een aantal teams gereserveerd en het is goed gegaan, de mail ligt keurig op de balie en iedereen heeft een bungalow. Het plan om te kamperen is toch aangepast, koud, regenachtig en te laat. We hebben een kleien maar leuke bungalow en kunnen net even de spullen uit de auto halen. De gids komt namelijk langs om onze rondleiding af te spreken, ik heb hem al gebeld vanuit Nederland en nu moeten we even de puntjes op de i zetten. Tevens kan ik met hem even naar de auto kijken want die zakt aan de achterkant wel erg diep door. Natuurlijk hebben ze daar een oplossing voor en hij belt met een mecanicien die belooft morgen vroeg langs te komen Leuk trouwens om hem weer te zien en ik wordt verrast met lekkere taartjes, en lekker zijn ze! Eindelijk kunnen we naar bed, van eten komt het niet meer, maar het bed is verrukkelijk en de kamer is warm!
