8 november 2017Een onverwachte dag in st. Louis We kunnen een beetje uitslapen want door de Magal de Touba (een jaarlijkse grote bedevaart naar de stad Touba in Senegal. Dit religieuze festival is een van de belangrijkste in Senegal en miljoenen mensen komen naar Touba om de ballingschap van Ahmadou Bamba naar Gabon te herdenken) is ons dringend geadviseerd niet te gaan rijden, ook de ambassade heeft het genoemd. We hebben dus een onverwachte rustdag in st. Louis in plaats van Lac Rose. Ook wel weer lekker. Ik besteed de morgen aan het overleggen met lakschoentje over het passeren van de grens in Senegal en krijg de formulieren voor de douane uitgedeeld. Daarna ga i met Jan zitten om de verantwoording van het geld in Mauritanië op papier te zetten. Ik heb nog wat tijd over om aan mijn reisverslag te werken want dat is af en toe erg lastig. Op de website zetten is helemaal een probleem het uploaden duurt zo lang dat het gewoon niet lukt. Om half drie gaan we met de bus naar de stad, een belevenis op zich. Je moet achter in de bus instappen en je melden bij iemand in een traliehokje om je kaartje te kopen. Het traliehokje is nog net geen gevangenis. Hij heeft nog een apparaatje, waar hij aan moet draaien zodat er een kaartje uitkomt. We rijden langs het water waar een verschrikkelijk geur vanaf komt, rottend vlees, verrotte groente, je moet hier niet met een kater langs rijden dat gaat niet goed. Er liggen honderden kleurige boten tussen, sommigen onbruikbaar andere mooi in de verf of nog in aanbouw van zeer dikke houten onbewerkte planken. Er tussendoor lopen de geiten te scharrelen en kinderen te spelen. Mannen zitten er tussen, in groepjes te netten boeten en er lopen vrouwen heen en weer met bakken water op hun hoofd. Het is dubbel, bijna kokhalzen van de geur en de troep maar ik geniet ook van het feit dat er wordt geleefd langs de waterkant. We stappen uit op een zeer druk stukje waar de bussen samenkomen en gaan aan de wandel. Door het oude stadsgedeelte wat vroeger het administratieve hart was van de Franse regering in dit gebied. Je ziet het terug in de bouw, de Franse balkonnetjes en de grote oude panden. Het is alleen jammer dat het er allemaal verwaarloosd uit ziet. Wat moet dat mooi geweest zijn in de tijd dat de Fransen hier zaten. Nu is het eigenlijk een zooitje. We steken de volgende grote brug over en komen op een marktje waar de geur zelfs nog erger is dan langs de waterkant. We zien allerlei ook voor mij nieuwe vruchten en een dame bij wie we fruit kopen is zo vriendelijk om me te laten proeven en zien. Leuk, weer iets nieuws ontdekt. We lopen weer terug over de brug en gaan wat drinken in een bar restaurant aan het water. We zitten er heerlijk rondom het zwembad en kijken uit op de rivier. Wat kan een koud biertje toch lekker smaken! We hebben zo mooi de tijd om met onze groep te evalueren, om de punten die nog beter kunnen voor een volgende keer te kunnen gebruiken. En dat levert een leuke discussie op met goede punten. Wat rij ik toch in een leuke groep! We lopen weer terug naar het punt waar de dusjes stoppen en hebben geluk er komt net een bus aanrijden en we kunnen er in. Er passeert ons een taxi uit het jaar nul, een hele oude Renault . Het is een rammelbak vol met deuken , de deuren lijken niet goed te sluiten en vol verwondering kijk ik naar de taxi en vraag ik me af hoe dit nog kan rijden. Niet veel later staat dezelfde taxi dwars over de weg en wil niet meer vooruit en ook niet achteruit. Als ze de wagen vooruit willen duwen zie je allerlei onderdelen naar beneden zakken. Er komt hulp, de man uit het gevangenishokje in de bus die de kaartjes verkoopt stapt uit en helpt een handje mee. Uiteindelijk is de wagen zover aan de kant geduwd dat de bus er langs kan. Ik denk dat het wel even duurt voor ze die taxi weer aan de pruttel hebben.
We hebben nog even voordat we gaan dineren en zitten met zijn allen buiten onder de ruisende palmbomen. Weer worden we voorzien van zo’n heerlijk buffet, echt goed geregeld. Na de briefing nog even lekker langs het zwembad zitten, morgenochtend om 6 uur ontbijt!
