1 november 2017Op naar Hans 28 oktober 8e dag, zaterdag
We rijden en rijden en rijden en luisteren en luisteren of we vreemde geluiden horen en kijken en kijken en kijken voortdurend of de temperatuurmeter niet stijgt. Langzaamaan krijgen we het vertrouwen in onze auto weer terug en het landschap glijdt voorbij, alleen zien we er niet van want het is pikdonker. We concluderen dat we nog nauwelijks iets van Spanje gedurende de dag hebben gezien, behalve de garages. Ik verzin dus maar dat ik olijvenbomen zie en maak daarmee WA jaloers, die op de weg moet letten. WA rijdt, we stoppen af en toe en hij rijdt weer door. Er is niet veel open s’ nachts langs de snelweg in Spanje. We zijn blij dat we op tijd kunnen tanken en een keer een broodje eten en koffie drinken. Iets voor achten zijn we in Tarifa, ruim op tijd voor de boot. En dat is maar goed ook, hé wie zijn jullie? Welke lijst? Hoezo al betaald? Ze zijn er even mee bezig en we moeten toch betalen, terwijl we al hebben betaald. Gelukkig gaat er iets verkeerd in het systeem en hoeven we niet het hele bedrag te betalen, we komen weg met €20.00. Eerst loketje binnen dan weer naar buiten maar we mogen de boot op. Terwijl we al op de boot staan moeten we nog even de morfinecapsules beter wegstoppen en we leggen ze onder in de koelbox, zooi er bovenop en nu maar hopen dat niet de auto gaan doorzoeken. Op de boot moet je een nummer in je paspoort laten stempelen en ik zie dat de rij nog maar heel kort is en ga er dus onmiddellijk instaan. Binnen 10 minuten hebben we onze stempel. Binnen een uur staan we op Marokkaanse bodem en de rij met mensen voor een stempel in hun paspoort is nog steeds lang. We moeten ons paspoort laten controleren, dan mogen we doorrijden en weer stoppen, Drie rijen dik en wij staan vooraan in een van die rijen. Ik bedenk me dat dit wel eens voordeel op zou kunnen leveren. Onze auto helemaal doorzoeken terwijl er allemaal auto’s achter staan gaan ze vast niet doen. We hebben keurig online papieren ingevuld voor de auto die je meeneemt Marokko in, maar die tellen niet meer, het is nu een handgeschreven groen formuliertje.
We moeten naar boven om “iets” te laten registreren en weer naar beneden om te wachten op het gestempelde groen formuliertje. Onder tussen is ons wel 5 keer gevraagd of we een drone of wapen bij ons hebben. Nee dus. En door zijn we! We hebben Marokko gehaald, wat een feest!!!Het eerste wat we doen is stoppen bij een bankautomaat en geld trekken, zo we kunnen vooruit. Daarna stoppen we bij een Marjane supermarkt zodat ik een Marokkaanse telefoonkaart kan kopen. Het is zo gepiept en binnen de kortste keren heb ik een kaart en verbinding.
Bij het stoppen bij Marjane hoort een gegrilde kip met stokbrood en dat gaan we natuurlijk weer doen dus binnen de kortste keren zitten we op de rand van een bloemenbak onze kippetje te verorberen. Vette handen en een vette bek, maar het smaakt! Daar gaan we weer op weg naar Souiria waar Hans woont en waar we gaan logeren. Het is nog een heel eind rijden en we zijn moe.
Moe van de spanningen en van een nacht overslaan en als ik het stuur overneem kan ik na een half uur al niet meer, ik val bijna in slaap. WA neemt het weer over en af en toe stoppen we voor een hazenslaapje in de auto. In het donker en dichte mist moeten we vanaf Safi over een slingerweg en door een donkere stinkende visverwerkingsbuurt richting Hans. Het doet luguber aan maar het klopt wel krijgen we van Hans te horen. Het wordt steeds mistiger en we zien bijna niets meer, dus rijden rustig door en ik probeer te assisteren bij het aangeven of we nog op de weg zitten en niet er naast, maar ik faal. Ik blijk mijn zonnebril nog op te hebben!
We halen het en Hans staat ons al buiten op te wachten, wat leuk om hem weer te zien. We drinken een heerlijk koud biertje en gaan eten in het plaatselijke restaurant, een heerlijke Tajine. Hans woont in een soort van bungalowwijk waarvan een heel groot deel leegstaat omdat het zomerseizoen over is. Hij heeft een leuk huis met drie slaapkamers waarvan de zijne echt geweldig is. Boven met uitzicht op zee en een gigantisch dakterras. De vissersbootjes zie je op zee liggen vanuit zijn slaapkamer.
Als we terugkomen drinken we nog een overheerlijke fles Marokkaanse rode wijn, maar ik denk dat zelfs luciferstokjes niet meer groot genoeg zijn om mijn ogen open te houden. WA heeft het niet veel beter qua ogen open houden dus we duiken het bed in, heerlijk een eigen slaapkamer roepen we allebei want dan hoor je het snurken van de ander niet!
Ik ruik mijn kussen en ben vertrokken.
