Van Burgos naar Sevilla We zitten op het terrasje en ik probeer gauw mijn reisverslag online te zetten. Dat lukt alhoewel ik wel snel afgeleid ben, want het terras stroomt steeds voller, het is een gezellige boel. Sinds dag 1 hebben we de PPGtjes ingevoerd en de bedoeling is dat je daar een beetje angst voor krijgt. Maar Marc onze Belg heeft het toch niet helemaal goed begrepen want hij komt zijn PPGtje halen en denkt dat het iets leuks is. Nou dat laten we dus niet gebeuren, hij krijgt hem gewoon niet en moet dus geduld hebben. Er gaat een groep eten op de camping, ik heb geen zin en blijf met Jaco en Johan achter, maar al snel krijgen we weer meer bezoek, welkom in huize de zoete inval! Ik vind het genoeg geweest en duik mijn bed in, het slaapkamertje is heel klein maar mijn bedje is lekker. Ik slaap beneden en Wim-Arie boven dwars over mijn bed heen. Wat ben ik veel wakker, ik heb het koud. Uiteindelijk bedenk ik me dat er grote handdoeken op de bank lagen en ik wip uit bed, zo die zijn voor mij! Drie grote handdoeken erbij, ik lig comfortabel. Morgen vroeg op, we gaan om 8 uur rijden. Ik wordt wakker en hoor Gea vragen er waren toch grote handdoeken? Ja Gea die waren er maar nu nog even niet. Ik stap er toch maar uit, ook niet leuk voor haar als ze zich met het kleine handdoekje af moet drogen. Het is al vroeg gezellig in onze piepklein cabin want Yvonne en ik lopen de polonaise alleen bij gebrek aan ruimte moeten we dwars over het bed de slaapkamer uit. Het begint onmiddellijk weer druk te worden want er komen teams water koken bij ons, maar goed we vertrekken op tijd en gaan onderweg wel ergens ontbijten. We vinden een tentje langs de weg en eten een verrukkelijk broodje rauwe ham, beetje olijfolie er over heen, jammie heerlijk. Als we weg willen rijden is er minder leuk nieuws, JaJoh heeft een lekkende radiator of zoiets en daar moet naar gekeken worden. Ondertussen doden wij de tijd met oefeningen zoals twee minuten met je armen omhoog en gespreid staan en een nieuwe vorm van plancking waarbij ik me opoffer om foto’s te maken. We weten niet wat het probleem is en besluiten naar een pompstation te rijden, maar daar schieten we niet veel mee op, want hier mag geen water getapt worden, door dus naar het volgende pompstation. Daar duiken Jaco en Johan onder de bus. Er wordt van alles losgeschroefd en gedemonteerd om bij de oorzaak van het probleem te komen. Ik kijk er in stilte naar, dit ken ik maar al te goed en helemaal dat gevoel erbij. Er blijkt een gaatje te zitten in de slang naar of van de radiator en dat moet opgelost. Ik zei het toch, met ducktape kom je overal. Dus wordt er hard gewerkt om het op te lossen. Gea vraagt d.m.v. google translate aan Bulgaarse vrachtwagenchauffeurs of ze gereedschap hebben, maar dat hebben ze niet. Ze komen wel even met een professionele blik kijken wat er aan de hand is, maar veel verder komen we er niet mee. Het is wel lastig repareren met maar één tang en dan nog op je rug half onder de auto, maar ineens wordt Wim-Arie wakker want hij heeft gereedschapsets mee voor MecSac in Gambia. Wat blijkt we hebben gewoon een uitgebreide set sleutels bij ons. Dat werkt toch echt een stuk makkelijker. Uiteindelijk lukt het om het gat te dichten met ducktape en we kunnen weer verder. Maar na een klein stukje rijden gaar er alweer een alarmsignaal af en moeten we weer stoppen bij een tankstation. Er wordt weer water bijgevuld en daar gaan we weer. Is drie keer scheepsrecht? Er gaan weer lampjes branden en daar gaaaaaaaaaaaaaan we weer!
Op naar het volgende pompstation, maar nu staat er gereedschap op het bord aangegeven, dus wie weet. Ja hoor de pompbediende komt er aan en kijkt mee, alhoewel zijn omvang nou niet erg makkelijk onder het busje verdwijnt. Maar goed hij weet waar hij het over heeft en we hopen er het beste van. Ondertussen lunchen wij en zitten heerlijk onder een afdakje. We denken om! Wat fijn dat het reisverslag nu al zo’n eind op orde is. De mensen van de benzinepomp helpen echt goed mee en komen met twee componentenspul aan om het gat te dichten. Het moet daarna een uur in-harden en nog geföhnd worden. We zitten dus nog wel even.
De een leest, de ander hangt een beetje in een autostoel, de derde maakt lunch en om de moed er in te houden nemen we allemaal een klein slokje rosé om te proosten op een hopelijk goede afloop.
Na uuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuren wachten is de klus gefixed en kunnen we vertrekken. Ze willen er niets voor hebben terwijl ze toch echt goed geholpen hebben. Natuurlijk stopt Ja-Joh ze wat toe, dit is geweldig! We gaan vol goede moed weer de snelweg op en dat gaat even goed, maar al snel horen we door het bakkie de melding dat nu ook het lampje van de accu brand en het lampje van het oliepeil. We gaan dus weer de weg af op naar een tankstation om olie bij te vullen. De lampjes blijven toch branden, maar we gaan het proberen. Ook in onze auto branden er regelmatig lampjes, er is twee keer naar gekeken in Nederland en de twee verschillende garages gaven allebei aan niet zoveel aan de hand. Ik merk dat ik toch een stuk relaxter achter het stuur zit als geen lampjes zie branden, maar goed alles went behalve een vervelend mankement. Als het goed blijft gaan zijn we naar verwachting vanavond tussen 21:30 en 22:00 op de camping. We hebben al foto’s doorgekregen van een prachtig plekje rondom het zwembad met koud bier en koud rosé. Meedogenloos zijn die andere deelnemers voor ons. Gelukkig hebben ze wel beloofd ons op te wachten, nu maar hopen dat we door kunnen blijven rijden.
Wat is het een mooie route, een heuvelachtig gebied, ruw, een prachtige goudkleurige gloed ligt er over het landschap en daarop af een toe een verdwaalde olijfboom of hele stukken olijfbomen.
Heel erg mooi! We rijden nog steeds en hopen er het beste van en de foto’s van de andere teamleden blijven maar binnenstromen. Wij eten nog maar een crackertje in de auto.
We komen in het donker aan op de camping die er overigens prachtig uit ziet, maar er zijn geen kamers meer. We hebben echt geen zin meer om onze tent op te zetten. De señor achter de receptie heeft er overduidelijk zin in en is zo gastvrij dat we bijna gillend weg willen lopen. Maar goed na veel discussies en oplossingen aandragen mogen Gea en Yvonne in de disabled room en gaan Jaco en Johan in een kamer van een team wat samen op een kamer is gaan slapen. Wim-Arie en ik gaan naar het hotel waar Miranda en Deborah zitten en Miranda heeft nnog gauw de laatste kamer voor ons vast kunnen leggen. We zetten onze spullen op de kamer en lopen naar het terras, waar we worden verrast met twee heerlijke bellen wijn, want de bar gaat zo dicht. We zitten heerlijk op het terras met mensen die Miranda en Deborah eerder op de avond hebben ontmoet. We raken aan de praat over onze projecten en ineens wordt ons aangeboden om speeltoestellen die in Nederland worden afgekeurd apart te houden voor de scholen in Kunkujang. Dat slaan we natuurlijk niet af, want dat zou helemaal top zijn. Eindelijk dan naar bed en wat is dat bed heerlijk, ik slaap als een roos en de wekker gaat veel te vroeg.
